دو نوع شهر شناور

[Mohammad Aref 120454]

بسیاری از معماران مفهوم ابتکاری شهرهای ایده آل در آینده را مطرح کردند، که برخی از آن‌ها مربوط به هوشمندی، پایداری، و نوآوری بیوتکنولوژی می‌باشد.

 

با این حال، در حال حاضر روشن نیست که آیا این شهرها واقعاً می‌توانند با چالش‌های جهان پیش رو مقابله کنند، و یا اینکه می‌خواهند به عنوان ایده‌های آرمانی غیر واقعی، پایان یابند.

 

اغلب سؤالات پرسیده شده عبارت‌اند از: شهرهای آینده که در حال ساخت هستند از لحاظ اجتماعی و اقتصادی برای مردم راحت ترند، یا اینکه فقط یک ابتکار برای سودآوری است؟ و آیا مردم محلی می‌توانند چشم انداز موفق تری برای شهرهای آینده ترسیم کنند؟ این دو ایده (در زیر) یک رویکرد بسیار متفاوت ارائه می‌کنند، اما در یک چیز مشترک هستند: آن‌ها شناورند.

 

لیلی پد: شهر هوشمند شناور

 

معماران Vincent Callebaut، یک شرکت پیشگام فرانسوی، شهر دوستدار طبیعت و شناور لیلی پد را برای مقابله با بحران زیست محیطی و جهانی تغییر آب و هوا و گرم شدن کره زمین ارائه کردند. این شهرهای شناور که با تقلید از محیط طبیعی پیشنهاد شده‌اند، از کوه‌های مصنوعی، باغ‌های معلق، و تالاب مرکزی مصنوعی آب شیرین، که همگی به یک شبکه اساسی از خیابان‌ها و کوچه‌ها متصل گردیده‌اند ساخته شده‌اند.

 

آن‌ها همچنین دارای خودکفایی و انتشار آلاینده‌های کربنی به میزان صفر می‌باشند. پوسته ساختار شناور از دو لایه ساخته شده است: الیاف پلی استر و دی اکسید تیتانیوم. دی اکسید کربن از اتمسفر و از طریق تعامل دی اکسید تیتانیوم با اشعه ماوراء بنفش جذب می‌شود.

 

علاوه بر این، انرژی تجدید پذیر خورشید، باد و بیومس، منابع اصلی تأمین قدرت هستند. این شهر هوشمند شناور و با تکنولوژی بالا، بدون شک به هزینه زیادی برای ساخت نیاز دارد. از قضا، لیلی پد به منظور فراهم کردن مسکن برای پناهندگان تغییرات آب و هوایی طراحی شده است. آیا ما واقعاً نیاز به این همه اسراف داریم؟

 

شهرها نه تنها از سیستم‌های فنی و کالبدی ساخته شده‌اند، بلکه شامل ساختارهای اجتماعی نیز می‌باشند. کریستوفر الکساندر معمار، استدلال می‌کند که یک شهر، ساختار انتزاعی پیچیده ای بوده و درختی که شامل اشیاء جدا از یکدیگر باشد نیست، بلکه نیم شبکه ای ست که در آن ساختار کالبدی و فنی با دیگر ساختارهای اجتماعی نیمه دیگر شبکه روی هم قرار گرفته‌اند.

 

به ظاهر، شهرهای هوشمند آینده، و حتی پایدار، این واقعیت را نادیده گرفته‌اند. این یک پروژه سرمایه گذاری اصیل است، به این معنی که شرکت‌های بزرگ با فن آوری بالا و دیگر تجار، برای به دست آوردن ساختمان شهرهای خیالی آینده با روند فن آوری بالا مانند سیستم‌های حمل و نقل برقی و هوش مصنوعی، بسیار تمایل دارند.

 

از سوی دیگر، هوشمند بودن لزوماً به معنای شاد بودن نیست. به عنوان مثال، با توجه به شهرهای IESE در فهرست جنبش، نیویورک به عنوان سومین شهر هوشمند در جهان طبقه بندی شده است. با این حال، دارای اشکالات عمده ای از نظر انسجام اجتماعی می‌باشد، و محققان در دانشگاه بریتیش کلمبیا و دانشگاه هاروارد این شهر را از نظر نارضایتی در ابتدای لیست شهرهای آمریکا قرار داده‌اند. بنابراین، توجه به راه حل‌های جایگزین بالقوه برای پناهندگان آب و هوایی آینده چه معنی دارد؟

 

باتلاق بین النهرین: یک جامعه سنتی شناور

 

باتلاق عراق، و یا باتلاق بین النهرین، یک منطقه تالابی واقع در تقاطع رودخانه دجله و فرات در جنوب عراق می‌باشد، و یک نمونه آشکار از زیستگاه‌های بومی شناور است.

 

در ابتدا، سومری‌ها در غرب تالاب شهر اور، پایتخت تمدن سومر در آن زمان، در 4000 سال قبل از میلاد ساکن بودند. تالاب نیز توسط گروه‌های قبیله ای از عرب‌های هور مسکونی شده بود، کسانی که با پرورش حیوانات علف خوار مانند گاومیش و گاو در پوشش گیاهی طبیعی مرداب، ماهیگیری، و کشت برنج، زندگی پایداری داشتند.

 

همچنین پناهگاهی بود برای گروه‌های شیعه که توسط دولت صدام حسین آزار و اذیت می‌شدند، که در اوایل سال 1990 منطقه ای خشک و مسموم بود. خوشبختانه، پس از تغییرات سیاسی در منطقه، این مکان به آرامی به حالت اولیه خود بازگشت.

 

باتلاق‌ها یک جهان جذاب و شگفت انگیز از حیات وحش و تنوع زیستی هستند: یکی از توقفگاه‌های کلیدی برای پرندگان مهاجر و یک خانه برای گونه‌های متنوع آبزیان.

 

این منطقه دارای زیبایی منحصر به فردی ست. خانه‌ها از نی‌های Qasab ساخته شده‌اند، یک ماده محلی که با عنوان Phragmites (نی‌های بلند وحشی) و یا پاپیروس نیز شناخته می‌شود، و دارای یک سبک معماری منحصر به فرد می‌باشند. در مجموع، این منطقه یک نمونه خوب از یک دنیای خودکفا و یا جهان پایدار آبی است.

 

آینده شهرهای ما در عصر تکنولوژی و گرم شدن کره زمین بعید است که شبیه به باتلاق بین النهرین شود، اما چیزهایی وجود دارد که ما می‌توانیم از آن‌ها در رابطه با چگونگی مواجهه با چالش‌های جوامع بومی محیط، یاد بگیریم.

 

معماران و برنامه ریزان با یادگیری بهترین عملکردهای جهانی و نیازها و تجارب مردم محلی، فرصتی را برای رسیدگی به مشکلات دارا می‌باشند. ترکیب این چیزها، منجر به راه حل‌های واقعی تر می‌شود.

 

برش و چسباندن کلماتی مانند “هوشمند”، “سبز”، و “شهر دوستدار طبیعت” باید احتمالاً متوقف شود. تکرار چنین کلماتی مسلماً آن‌ها را در ذهن مردم تقویت خواهد کرد، اما با این تفکر، کلماتی که بر تعامل اجتماعی تأکید می‌کنند شاید باید به جای آن‌ها استفاده شوند. این عمل به عنوان یک یادآوری است که شهرها برای تمام اقشار مردم می‌باشد.

 

منبع: سایت آقای شهردار