*atefeh* 13017 اشتراک گذاری ارسال شده در 13 بهمن، ۱۳۹۴ چهل و پنج سال پیش در چنین روزی، اسکندر فیروز در رامسر میزبان دانشمندان سرشناس اکولوژیست جهان از هیجده کشور بود تا پس از بحثهای فراوان، پای بیانیه مشترکی را امضا کنند که معروف به کنوانسیون رامسر شد. در حقیقت، عمر دیرینه ترین و مشهورترین کنوانسیون محیط زیستی جهان که افتخارش به نام ایران سند خورده و اینک حدود دویست کشور جهان به امضاکنندگانش پیوسته اند، یکسال بیشتر از عمر سازمان حفاظت محیط زیستی است که آن را هم اسکندر فیروز بنیان نهاد. مفهوم سخن فوق و انتظاری که اینک می رود، آن است که ایرانیان باید بیشتر از هر ملت دیگری قدر تالابهای خود را بدانند، آیا اینگونه است؟ متاسفانه نه تنها اینگونه نیست، بلکه همه آنهایی که امروز مسوول خشک شدن دست کم شصت درصد از مجموع پهنه های آبی ارزشمند وطن هستند، یعنی افرادی که سبب غلبه تفکر سازه ای در مدیریت آب شدند و نیز آنهایی که چراغ سبز به کشاورزی ناپایدار نشان دادند تا به بهانه خودکفایی بیش از ۹۰ درصد از اندوخته آبهای زیرزمینی را تاراج کنند، همچنان با وقاحت هرچه تمام تر از عملکرد شرم آور خود دفاع می کنند! چرا؟ منبع:کانال دکتر درویش @DARVISHnameh فرستاده شده از LT26wِ من با Tapatalk 4 لینک به دیدگاه
fakur1 10129 اشتراک گذاری ارسال شده در 13 بهمن، ۱۳۹۴ یاد تالاب های اطراف دریاچه ارومیه افتادم که همشون خشک شدن . 1 لینک به دیدگاه
fakur1 10129 اشتراک گذاری ارسال شده در 13 بهمن، ۱۳۹۴ این مسئولان فقط خودشون براشون مهم هست. بقیه چیزا رو نمیبینند. همه چی براشون یه وسیله است که به نون و آبی و مقامی برسن. 1 لینک به دیدگاه
*atefeh* 13017 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 14 بهمن، ۱۳۹۴ این مسئولان فقط خودشون براشون مهم هست. بقیه چیزا رو نمیبینند. همه چی براشون یه وسیله است که به نون و آبی و مقامی برسن. متاسفانه دید و آینده نگری تا نوک بینی و احساس مسئولیت در قبال نسل های بعد صفر مطلق فرستاده شده از LT26wِ من با Tapatalk 1 لینک به دیدگاه
*atefeh* 13017 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 16 بهمن، ۱۳۹۴ ✅پیام گری لوئیس به مناسبت روز جهانی تالابها هماهنگ‌کننده سازمان ملل متحد و نماینده مقیم برنامه توسعه ملل متحد در جمهوری اسلامی ایران به مناسبت روز جهانی تالابها، 2 فوریه 2016 برابر با 13 بهمن ماه مقاله‌ای با عنوان «تالابها برای آینده: معیشت پایدار» منتشر کرد. {حدود 10 سال پیش همه چیز متفاوت بود. قایق‌ها در آب بودند. ماهی‌گیران در قایق‌های خود مشغول ماهی‌گیری بودند. همه جا سبز بود. این صحنه‌ها مانند یک اثر هنری بود. هامون زنده بود. اینها خاطرات حسن، یکی از ساکنان دریاچه هامون است. "امروز اما وضعیت متفاوت است. همه جا را خشکسالی فرا گرفته. قایق‌ها بلا استفاده شده‌اند. خانه‌های ما در شن و ماسه فرو رفته. ما برای امرار معاش خود دچار مشکل هستیم. به دلیل این فاجعه زیست محیطی تمام دوستان و اعضای خانواده من به شهرهای دیگر مهاجرت کرده‌اند. آب دیگر از سمت افغانستان به ایران وارد نمی‌شود و ظاهرا همه چیز تمام شده است." مشکلات حسن ریشه انسانی دارند. آب از بالا دست بسته شده و زندگی او را تحت تاثیر قرار داده است. اما، این داستان تنها مختص هامون نیست. در طی حدود 3 سالی که در ایران زندگی کرده‌ام، این افتخار را داشته‌ام که تقریبا به تمامی استان‌های زیبای کشور سفر کنم. در دریاچه ارومیه، من عواقب ناشی از مصرف بیش از اندازه آب را از نزدیک دیدم. توسعه کنترل نشده و مصرف بیش از اندازه باعث شده تا آب دریاچه به مقدار بسیار زیادی خشک شود. مانند دریاچه ی آرال در آسیای مرکزی. از صحنه‌هایی که دیدم متاثر شدم. من در محیطی خشک، سرشار از نمک و سفید ایستاده بودم که روزگاری دریاچه‌ای با ابهت و زیبا بود. دیدن این صحنه من را شوکه کرد. من می‌توانستم نمک را در دهانم حس کنم. با خودم فکر می‌کردم زندگی برای مردم این منطقه با این همه نمکی که در هوا هست چگونه می‌تواند باشد؟ چه اتفاقی برای محصولات کشاورزی این منطقه می افتد؟ و چه اتفاقی برای میوه‌هایی که مزه شوری می‌دهند و در کنار جاده افتاده‌اند، می‌افتد؟ اینها همه گوشه چشمی از مشکلاتی است که انسان‌ها آنها را پدید آورده‌اند. آینده‌ای گرم‌تر و خشک‌تر که در انتظار خاورمیانه است این شرایط را بدتر خواهد کرد. شرایطی که باعث به خطر افتادن امنیت انسانی خواهد شد. همه ما در تصحیح اشتباهات خود نقش داریم. برای مثال، مهندسان و معماران می‌توانند به دنبال راه‌هایی باشند تا محیط اطراف ما را پایدارتر و سبزتر کنند. سیاستمداران باید آماده تصمیم‌گیری‌های سخت باشند تا بتوانند محیط زیست را حفظ کنند. بازرگانان باید به فکر راه‌هایی باشند تا محیط زیست را کمتر تحت تاثیرات منفی قرار دهد. من و شما باید بر سر میز غذا در مورد امنیت محیط زیست با فرزندانمان گفتگو کنیم. ما باید روش‌های مصرف خود را تغییر دهیم. باید در مصرف آب صرفه‌جویی کنیم. از سوخت‌های فسیلی کمتر استفاده کنیم. آموزش و آگاهی افزایی کلید حل این مشکلات است. ما باید به فرزندان خود آموزش دهیم تا از خانه خود محافظت کنند. همه ما در این راه نقشی داریم. اجازه دهید خیلی خلاصه مجددا به دریاچه ارومیه بازگردیم. سازمان ملل متحد همراه با دولت، مقامات محلی و استانی به کشاروزان آموزش می‌دهد که چگونه از آب کمتری استفاده کنند. آبی که ذخیره شده می‌تواند دریاچه را مجددا پر کند. این دریاچه به روزهای پرشکوه خود باز نمی‌گردد اما تا حدودی ترمیم خواهد شد. دولت ژاپن با کمک‌های سخاوتمندانه خود به احیای دریاچه ارومیه کمک می‌کند و نشان می‌دهد مشکلات زیست محیطی به مرزها محدود نمی‌شود و نیازمند توجهی جهانی است. دریاچه هامون و ارومیه تالاب‌هایی هستند که باید احیا شوند. موضوع امسال روز جهانی تالابها، "تالابها برای آینده: معیشت پایدار" است. ما دراین مشکلات با هم سهیم هستیم و باید با هم به دنبال راه حل آنها باشیم. ما باید مثبت‌اندیشی خود را حفظ کنیم. این مشکلات قابل حل هستند. همه ما در راه نقشی داریم. نقش شما چیست؟ ?منبع:ایسنا فرستاده شده از LT26wِ من با Tapatalk لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده