زیبایی شناسی طراحی شهری و اهمیت نمای ساختمان

[Mohammad Aref 120454]

در دانش – فن – هنر طراحی شهری بحث زیبایی شناسی به معنای مجموعه عواملی است که حظ استفاده کنندگان از فضای شهری را موجب می گردد. طراح شهری در ایجاد حظ برای شهروندان بایستی چارچوب های بسیاری را رعایت کند: قابلیت استفاده، ساختار، سلسله مراتب، مسائل مالی، ضوابط و مقررات و … . واقعیت آن است که سعی در نزدیک شدن زیباشناسی به طراحی شهری، مثل نزدیک شدن به سایر اصول اجتماعی یا اخلاقی، اغلب به تنگناهای پیچیده ای منجر می شود که طراح شهری وظیفه حل آن ها را بر عهده دارد.

 

 

از دیدگاه پدیدارشناسانه، ضرورت توجه به زیبایی شناسی آنجا اهمیت می یابد که خنثی بودن فضاها در محیط شهری و بی مکانی انسان در ساختار شهر، نشان از نوعی کمبود دارد. بر مبنای نظریه اطلاعات یک پیام زمانی زیبایی را القا می کند که هدررفت اطلاعاتی کافی داشته باشد. باید مقدار اطلاعات آنقدر باشد که میزان بداعت آن یعنی محتوای زیبایی شناختی آن از حداکثر دریافت ذهنی یعنی شانزده بیت بر ثانیه فراتر رود. از این رو گیرنده مجبور به تشکیل طرح واره ای است که ذهن را اجبارا به خود معطوف داشته و خاطره ای را در ذهن ثبت می نماید. خلق فضای شهری که رساننده مقدار کافی اطلاعات به ذهن بیننده باشد نیازمند طراحی شهری است که خلّاقیت را چاشنی طرح کرده باشد.

اگر حاضر به پذیرش این مسئله باشیم که انگاره ها امر واقعی را صرفا بازسازی نمی کنند یا برای خواص آن فقط بافت سازی نمی کنند، پس باید تاثیر دوسویه ای را که ویژگی های تغییر یابنده انگاره بر واقعیت می گذارد نیز بپذیریم. انگاره زیبایی شناسانه از یک منظره شهری رابطه بین سطوح مختلف معناداری را بازنمایی می کند. انگاره به عبارت دقیق تر با بازی در نقش یک رابطه، بارزترین شکل همتاسازی را موجب می شود. از سویی، معنا به عنوان یک نتیجه هرگز در واقعیت یا در انگاره، یا در فرافکنی یافت نخواهدشد بلکه آن را در شیوه تعامل تمام این عوامل، در همان محلی که به واسطه تعامل شان ساخته می شود دنبال می کند. هیچ کدام از بخش های آنچه که به عنوان یک اثر زیبایی شناسانه شهری در قالب یک کل بی نهایت قرار دارد محل انحصاری حقیقت زیبایی نیستند، چرا که نمی توان ادعای استقلال از حلقه های اتصال اجزای سیستم را پذیرفت. در نتیجه بازتاب زیبایی شناسانه یک امر واقعی که از اثر طراحی شهری پدید می آید خصیصه ای نهان و متغیر در تصور ذهنی بیننده است که حظ بصری و حس خوشایندی را در آن می جوید.احساس زیبایی و نوآوری در ارتباط با یکدیگرند و از طرف دیگر نوآوری در ارتباط مستقیم با غیرقابل پیش بینی بودن است. نتیجه این ارتباط این است که بعد از اولین برداشت از یک اثر تازگی آن کمتر می شود و در نتیجه اثر آن نیز نقصان می یابد. از طرف دیگر یک تجربه تکراری همیشه می تواند وسیله ای برای آموزش باشد که این آموزش خود باعث تفاهم بیشتر وسیله برای درک زیبایی شناسانه عمیق تر می شود.امروزه فضاهای شهری ما به وسیله بدنه هایی محصور شده اند که ارزش شکلی نماهای محصور کننده در آن نادیده گرفته شده است. این چالش به حدی از جذابیت فعالیت ها نیز کاسته است و فضای عبوری اساسا به صورت نواری دوبعدی برای عبور ترافیک سواره عمل می کند. این آشفتگی بصری در کنار سایر آلودگی ها و تزاحم های بصری دیگر، فضای شهری را بی ارزش جلوه داده و زیبایی شناسی آن را با مشکل روبرو ساخته است.اهمیت بررسی بازتاب های زیبایی شناسانه نمای شهری از دو نظر قابل بررسی است: اول آنکه راهکارهای بازیابی معنا در فضای شهری یافت شوند و دوم آنکه دوام حس زیبایی شناسی در نمای شهری تضمین گردد.نمای ساختمان‌ها همچون پیراهنی است که شخصیت کالبدی و بصری یک ساختمان را نمایش می‌دهد. این نما ضمن آن‌که منحصر به فرد است باید با بدنه‌ای که کلیت بدنه یک خیابان را تشکیل می‌‌‌دهد هماهنگ و همخوان باشد. در این میان هر ساختمان باید نمایش‌دهنده الگوی غالب نمای ساختمان‌ها و هماهنگی بین آن‌ها باشد تا ماندگاری تصویر ذهنی از محیط را ایجاد نموده و شهروندان را به حضور در فضای طراحی شده ترغیب نماید. مجموعه نماهای ساختمانی کلیتی به نام نمای شهری را تشکیل می دهند و در اثر وقوع حضور در فضاهای شهری خاطرات جمعی شهروندان شکل می‌یابد.بنابراین نمای ساختمان دارای قلمروی بصری و زیبایی شناسانه است. قلمرویی که در ذهن بیننده جای دارد و حاصل تبدیل عرصه عینی کالبد به عرصه ذهنی است. هماهنگی و همخوانی بدنه ساختمان با در نظر گرفتن الگویی منسجم و شاخص‌هایی روشن برای طراحی قابل دستیابی است. مهمترین شاخص‌های زیبایی شناسانه در طراحی نمای ساختمان عبارتند از وزن، ریتم، هارمونی، هماهنگی، تقارن، تعادل، همگونی، همخوانی و استحکام بصری.

منابع:

 

 

• کورت گروتر، یورگ: زیبایی شناسی در معماری، ترجمه جهانشاه پاکزاد، نشر دانشگاه شهید بهشتی، تهران، چاپ پنجم، 1388
  
• توسلی، محمود: طراحی شهری خیابان کارگر، نشر وزارت مسکن و شهرسازی، تهران، چاپ اول، 1379
  
• برونت، ران: اتاق روشن رولان بارت ژان پل سارتر و انگاره عکاسیک، ترجمه کیهان ولی نژاد، فصلنامه هنر، شماره 55
  
• لنگ، جان: طراحی شهری، ترجمه حسین بحرینی، انتشارات دانشگاه تهران، چاپ سوم، 1390
  

 

منبع: پژوهشکده شهرسازی و معماری سپیدار

[ENG.SAHAND 31645]

نمای ساختمان خالق نمای شهری است

نمای شهری از مجموعه نماهای مشرف به فضای عمومی به‌دست می‌آید. این نماها از جهتی همگن و از جهتی ناهمگن هستند. می‌توانند همگن باشند چون با استفاده از زبانی مشترک روی بدنه اجزا شهر اجرا می شوند و اما از آنجا که هر کدام از این فضاها به کمک این زبان، مقاصد و نیازهای خود را بیان می‌کند، ناهمگن هستند. در شهرهای ما زبان مشترکی بین نماها وجود ندارد. نه فرهنگ مشترکی برای بیان دارند، نه مصالح یکسانی به‌کار گرفته‌اند و نه سبک مشخصی را دنبال می‌کنند.

در واقع هر یک از نماها در شهر نشانه وضعیت اقتصادی و اجتماعی سازنده و نحوه تفکر و نگرش او به مسایل مختلف است.

نمای شهری در واقع ترکیبی از اجزا متفاوت است که بر اساس اتفاقاتی که در خیابان‌ها ومعابر می‌افتد شکل می‌گیرد. تراس‌ها چشم اندازهای جدیدی نسبت به فضاهای بیرون برای ساختمان فراهم می‌آورند. بالکن‌ها نباید حالت موقت و ناپایداری که در بیننده تصور به‌راحتی جدا شدن از بدنه ساختمان القا شود را داشته باشند.

صورت ظاهر ساختمان و آنچه که در برابر دید عموم قرار دارد، در واقع پر اهمیت ترین قسمت ساختمان در برابر عابران و سایر افراد غیر استفاده کننده از ساختمان است. همان‌طور که عنوان شد نمای ساختمان‌ها، نمای شهری را ایجاد می‌کند، اما به‌دلیل ضعف قوانین موظف کننده طراح و سازنده در این ارتباط، نمای ساختمان در کمترین درجه اهمیت قرار گرفته است.

در بسیاری از شهر های بزرگ جهان، ضوابط و مقررات ویژه‌ای در ارتباط با سیما و کالبد شهر وجود دارد و گروهی از برجسته‌ترین افراد با تخصص‌‌های مرتبط هنر زیبا‌سازی و زیبایی‌شناسی به کنترل طرح های بزرگ و کوچک معماری و شهری از نقطه نظر هماهنگی نمای بیرونی ساختمان‌ها و محیط شهری یعنی از جنبه های رنگ، حجم، مصالح مناسب، فضای پر و خالی نما، رعایت اصول هماهنگی و تناسبات و... می‌پردازند.

تجمع آلودگی‌ها بر روی نما در طول سالیان متمادی، موجب زشتی و از بین رفتن سطح نما می‌شود. بنابراین شهروندان هر چند وقت در میان باید نسبت به پاکسازی نماهای ساختمان خود اقدام کنند که روش‌های مختلفی برای انواع نماها در این زمینه وجود دارد. مثل شست و شو با آب گرم یا «واتر بلاست» برای نمای سنگی یا استفاده از اندود سیمانی یا مواد پوشاننده برای نماهای بتنی و سیمانی.

علاوه بر این در صورتی که بناهای ساختمانی فاقد نما هستند یا فرسوده شده‌اند، مالکان آنها باید نسبت به نماسازی یا مرمت نماها اقدام کنند تا در نتیجه همکاری تک تک آن‌ها، شهری زیبا داشته باشیم.

اما گاهی نمای ساختمان جدید و پاکیزه است و فقط دیوارنویسی‌های غیرمجاز و برچسب‌های تبلیغاتی ظاهر آن را بدمنظر کرده است.

به منظور اقدام با عاملان این نوع از آلودگی‌ها، شهرداری موظف است پیگیر فعالیت‌های حقوقی در جهت برخورد با متخلفان باشد زیرا در صورت عدم پیگیری قانونی، این افراد زیبایی شهر را تخریب می‌کنند.

کمک دیگری که شهرداری می‌تواند در زمینه پاکسازی نماها انجام دهد، مساعدت‌های مالی به شهروندانی است که هزینه پاکسازی نماهای خود را ندارند. شهرداری می تواند بودجه ای را به این کار اختصاص دهد تا هم زیبایی شهر حفظ شود و هم نماهای گران‌قیمت و زیبا ابزاری برای تحقیر قشر کم درآمد جامعه نباشد و شهروندان از طریق نمای ساختمان خود نسبت به هم فخرفروشی نکنند.