جستجو در تالارهای گفتگو

و اما Uaral... یه گروه از آمریکای جنوبی، از شیلی که سبکش فولک/دوم متاله...یه دوم متال متفاوت... متالهدهای فروم نمیدونم کیان ولی این گروه آهنگش به درد هر کسی که غمگینه یا طالب یکم غمه میخوره...هر کسی که ممکنه کسی که دوس داشته رو از دست داده باشه یا چمیدونم...روز سختی داشته! به شرطی که گوشش آمادگی شنیدن یه موسیقی کاملن غمناک و متفاوت داشته باشه. در سال 1996 آچیاگو(Aciago) و کاودال(Caudal)، 2 دوست و خویشاوند، هر کدام راههای خویش را می‌رفتند ولی جفتشان تکه هایی از یک خانواده که محکوم به سرکوبی بود را با خود حمل می‌کردند. رنج و کار در سرزمینشان باعث شده بود آنها دیوانه‌وار به آن عشق بورزند. زمینی که خانه و غم‌ها و امیدشان بود. در آن زمانها در همه‌ی شبهایی که این دو فامیل با هم بودند، می‌شد موسیقی را در جو خانه حس کرد؛ هرچند هیچگاه به سرانجام نرسیدند زیرا نیازهایی که احساسات را مهار می‌کردند، همه‌شان تابعی از زمان بودند. در 1997، غوطه‌ور در تنهایی کوهستان، شراب سرخ، شب را با اصل و نسب خویش پشت آسمان و درختان پنهان می‌کرد و هیزم تر آتش را فروزان نگه می‌داشت و رود پوتررو گرانده را که در تاریکی ناپدید می‌شد، روشن و نمایان می‌کرد. آن شب، شب شعر و موسیقی بود که یوآرال به کاودال و آچیاگو آموخت چگونه درد و رنج خود را با موسیقی ای به زیبایی و غمناکی شب و به تنهایی کوه بیان کنند. و پس از آن بعنوان 2 کار نمونه،"پوتررو گرانده" و "تسلیم در برابر زوال" را ضبط کردند... در آن زمان ها جاده‌های منتهی به نیچه بخاطر پایان یک زندگی نسبی، خونین بودند. هیچکس آن روز را فراموش نمی‌کند که یوآرال رنج خود را در پس دیواره‌های تابوت پنهان کرد و هوا را با دلتنگی پر کرد. دوران سخت و نافرجامی که یوآرال نمادی از یک آینه بود، که درد زمین را در پس یک سکوت ابدی نمایش می‌داد و زجر و سختی که در ترکیب نت‌ها شخصی سازی شده بود. اینگونه بود که بدون نیازی به توافق، نامشان را یوآرال برگزیدند و سمفونی‌هایی تازه در ذهن داغدیده‌شان نواخته شد. درد و رنج آنها در صدای هر قطره‌ی باران منعکس می‌شود...تصمیم گرفتنر که قطعه‌ای جدید بسازند؛"از درد تا ناامیدی" تنها و در میانه‌ی کلبه‌شان در جنگل. که روزی یکی از دوستانشان، بر حسب اتفاقی عجیب، نوای موسیقی محزونشان را شنید و آنان را دعوت کرد تا قراردادی ببندند. و اینگونه بود که آچیاگو و کا.دال، وارد استودیو شدند. و در نهایت از میان همه‌ی رنج و اندوهی که از حس ویرانی سرچشمه می‌گرفت، صدایی تازه برخاست که حزن را به طور کامل بیان می‌کرد، نزدیکی نسبی را و زجر ناامیدی را؛"نواهای رنج" برخاست... چیزی که خوندید یکی از توصیفات گروه یوآرال بود که خودم ترجمش کردم و به سختی می‌تونم چیزی بهش اضافه کنم. یک از اون چیزا اینه که همونطور که متوجه شدید، این گروه فقط 2 نفره، آچیاگو و کاودال که به ترتیب وظیفه‌ی نواخت و خواندن رو بر عهده دارند. برای کسی که بدون زمینه میره سراغ یوآرال شاید عجیب باشه که همه ی این گیتار کلاسیک و الکتریک و فلوت و ارگان و پیانو و درامز و ... رو فقط یه نفر میزنه و همچین گروهی که با این کیفیت آثارشو پخش میکنه فقط دو نفر باشه. هیچ عکسی از چهره‌ی آچیاپو و کاودال تو اینترنت نیست و کلن شاید فقط 2 یا 3 تا عکس از یوآرال تو اینترنت باشه که همش سیاه و سفیده... این گروه برخلاف گروه های دیگه اصلن دنبال شهرت نیست، حتی تو ویکیپدیا هم صفحه نداره! اینو به عنوان مطلع تاپیک ازم بپذیرید تا اگه زنده موندیم چندتا نمونه کار واسه دانلود هم بذارم... همین الان یه نوشته‌ی خوب از یه جای فارسی دیدم: منبع