جستجو در تالارهای گفتگو

آکادمی علوم کالیفرنیا، هم یک موزه ی تاریخ طبیعی است، هم یک رصدخانه، و هم محل نگهداری بیش از ۲۰ میلیون تحقیق که از دانشمندان سراسر دنیا جمع آوری شده است. بنای قدیمی این محوطه، شامل ۱۲ ساختمان جدا از هم بود، که هم اکنون همه ی آنها توسط ساختمانی مدرن که بر روی طبیعت محیط تاکید کرده به صورت یکپارچه درآمده. زیربنای این مجموعه چیزی در حدود ۱۰۲۰۰ متر مربع می باشد، با این وجود مقدار انرژی که در آن به هدر می رود، با استفاده از آخرین تکتولوژی های ساختمانی به کمترین مقدار خود کاهش یافته است. کانسپت این بنا، همانطور که رنزو پیانو، طراح این بنا، به آن اشاره می کند، مانند برداشته شدن تکه ای از زمین و ساختن بنا در زیر این تکه است، به طوری که کمترین ناهماهنگی و بی احترامی به طبیعت اطراف را داشته باشد. از این رو رنزو طرح خود را چنین توصیف می کند: "ما برای آکادمی کالیفرنیا، محلی ساخته ایم که هم از نظر بصری و هم از نظر عملکرد، جزئی از محیط اطرافش باشد، مثل اینکه تکه ای از زمین را برداشته باشید و زیرش یک ساختمان ساخته باشید." در اینجا پیش از اینکه وارد جزئیات طرح شویم اندکی از رنزو تعریف کنیم! رنزو پیانو (Renzo Piano) معمار برجسته ایتالیایی است. وی در ۱۴ سپتامبر ۱۹۳۷ در شهر جنوا محله پلیی، به دنیا آمد. دوران تحصیلی او چندان خوب آغاز نشد به طوری که، در دوران ابتدایی چیزی نمانده بود که از مدرسه اخراج شود. بعد از تحصیلات ابتدایی برای تحصیل معماری ابتدا به دانشگاه فلورانس رفت. در دورهٔ اشغال دانشگاه‌های ایتالیا بوسیلهٔ دانشجویان در میلان، نزد فرانکو البینی به یادگیری عملی حرفه ی معماری پرداخت. در ۱۹۶۴ تحصیلات خود را در رشتهٔ معماری در دانشگاه پلی‌ تکنیک میلان با پایان نامه‌ ای دربارهٔ ساختمانهای عربی در قسمتهای داخلی لیگوریا به پایان برد و به همکاری با استادش مارکو تسانوسو پرداخت. به لطف پدر، که مانند چهار عمو و برادرش همه پیمانکار ساختمانی بودند، بی درنگ امکان آشنایی با زندگی کارگاهی و تجربه حرفه‌ ای را به دست آورد و اولین روابط حرفه‌ای خود را با مشتریان پایه گذاشت. از ۱۹۶۵ تا ۱۹۷۰ بین انگلستان و ایالات متحده در سفر بود تا تحصیلات خود را تکمیل کند. در همین دوران با ژان پرووه (۱۹۰۱-۱۹۸۴)، معمار فرانسوی آشنا شد و دوستی پایدار و پر ثمری را با او آغاز کرد. و از سال ۱۹۷۱ تا ۱۹۷۷ با ریچارد راجرز در طراحی مرکز پمپیدو همکاری داشت. از جمله پروژه‌های رنزو پیانو می توان به موارد زیر اشاره نمود: 1. ساختمانهای اداری B&B italia در نووه دراته، کومو (Novedrate, Como) 2. منازل شخصی در کوزاگو (Cusago)، میلان 3. ساختمان تأسیسات شرکت اتومبیل سازی فیات در شهر تورینو ایتالیا 4. استادیوم فوتبال شهر باری ایتالیا 5. مرکز فرهنگ و هنر جرج پمپیدو (Centre Pompidou) در پاریس 6. فرودگاه شهر Osaka ژاپن 7. مجموعه برج‌های سیدنی استرالیا 8. ساختمان مرکز علم و تکنولوژی ملی هلند در شهر آمستردام 9. ساختمان آکادمی علوم ایالت کالیفرنیا در سانفرانسیکو آمریکا 10. مجتمع ورزشی راوانا 11. ایستگاه مترو جنوا 12. پایانه مسافربری کانسای 13. مرکز طراحی مرسدس بنز در اشتوتگارت 14. ساخت برج ۴۲۰ متری با گنجایش ۱۵۰۰۰ نفر بر روی رودخانه تایمز لندن رنزو در این بین جوایز ارزشمندی نیز بدست آورده که از این بین می توان به: عضویت افتخاری جامعه معماران آمریکا ۱۹۸۱، مدال طلای انستیتو سلطنتی معماران انگلستان ۱۹۸۹، نشان Cavaliere di Gran Croce از هیئت دولت ایتالیا ۱۹۸۹، عضویت افتخاری دانشکده هنر و تحقیقات آمریکا ۱۹۹۴، جایزه میکل آنجلو رم ایتالیا ۱۹۹۴، جایزه اریز موز آمستردام هلند ۱۹۹۵، جایزه معماری پریتزکر کاخ سفید آمریکا ۱۹۹۸، معمار دانشکده ملی سن لوکا ایتالیا ۱۹۹۹، سلطان معماری ایتالیا ۲۰۰۰، جایزه لئوناردو ایتالیا ۲۰۰۰، و جایزه وکسنر مرکز هنر وکسنر آمریکا ۲۰۰۱، اشاره نمود. اما بر می گردیم به آکادمی علوم کالیفرنیا، جایی که حتی تمامی گیاهانی که بر روی سقف این بنا قرار گرفته اند کاملا طبیعی هستند. حداکثر شیب گنبدهای این بنا 60 درجه می باشد، اما این گنبدها که مانند تپه هایی بر بام این بنا قرار گرفته اند تنها برای زیبایی ظاهری نیستند، بلکه این تپه ها هم نقش یک افلاک نما را، و هم نقش نورگیری برای داخل بنا را نیز بازی می کنند. علاوه بر آنها، این گنبدهای تپه ای شکل، به وابستگی بین زمین و علوم زیستی جانداران اشاره دارد. و همچنین این بنا به وسیله ی این تپه ها مقدار زیادی از انرژی اش را ذخیره می کند. در حقیقت این تپه ها در روی سقف مانند دو بادگیر عمل می کنند. البته نه به صورت بادگیرهای سنتی، بلکه به شکلی هوشمند، به گونه ای که متناسب با دمای داخل بنا به صورت اتوماتیک باز و بسته می شوند و هوای داخل را تنظیم می نمایند. نکته ی جالب در مورد این بنا اینکه، سقف با ۶ اینچ خاک پوشانده شده است. این کار علاوه بر اینکه باعث می شود این سقف، عایق بسیار خوبی در برابر دما باشد (به طوری که دمای داخل بنا ۱۰ درجه خنک تر از دمای خارج است)، عایق بسیار مناسبی برای صدا هم هست (این سقف فرکانس صدا ها را تا ۴۰ دسیبل کاهش می دهد). علاوه بر همه ی اینها، این سقف با جذب ۹۸ درصد از آب بارندگی های احتمالی، آب لازم برای آبیاری گیاهان را در تمام طول سال تامین می کند. از دیگر اهداف رنزو پیانو این بوده که، ارتباط بین ساختمان و محیط اطرافش به بهترین وجه به بینندگان القا شود، به همین جهت در دیوار های خارجی این بنا به مقدار بسیار زیادی شیشه استفاده شده است، که به بینندگان این امکان را می دهد تا از پیرامون بنا به تماشای موزه ای که در داخل آن وجود دارد بپردازند. از نکات جالب دیگر این بنا می توان به بازیافت 90 درصد از زباله های به وجود آمده از تخریب آکادمی قدیمی کالیفرنیا اشاره نمود. به طوری که از 9000 تن بتن برجای مانده از تخریب ساختمان قبلی برای ساخت جاده ریچموند، و از 12000 تن فولاد بازیافت شده در اسکلت بنا استفاده شده است. همچنین در اطراف این بنا حدود 60000 سلول خورشیدی نصب شده که علاوه بر تولید سالانه 213000 کیلووات ساعت انرژی برق و جلوگیری از انتشار بیش از 450000 پوند گازهای گلخانه ای ناشی از تولید این مقدار انرژی، در محیط اطراف یک سایبان نیز ایجاد کرده. و می توان نمونه ای از مهندسی زیست بوم را در این اثر مشاهده نمود. منبع نوشتار: arthut.co

نام پروژه : پوتسدامر پلاتز معمار : رنزو پیانو Renzo Piano (تاپیک معرفی معمار در انجمن:رنزو پیانو) موقعیت بنا : برلین - آلمان Berlin - Germany زمان ساخت : 1992 - 2000 از جمله پروژه های دفتر "رنزو پیانو" در پوتسدامر پلاتز می توان به طراحی مجتمع مسکونی میدان مارلن دیتریش اشاره نمود که مساحتی در حدود 21700 متر مربع در ده طبقه با کاربری های مسکونی، خرده فروشی و رستوران دارد. در ضلع پشتی مجتمع، خیابان سرپوشیده ای قرار دارد که به تردد پیاده اختصاص داده شده است. دسترسی به این مجتمع توسط پله هایی دردو شکاف در سمت میدان اتفاق می افتد که به حیاط مرکزی مجتمع ختم می شود. از طریق این گشودگی ها ، مجتمع با فضای شهری ارتباط پیدا می کند، بطوری که از پله های ورودی مجتمع به عنوان سکو های نشیمن در جداره میدان نیز استفاده می شود . طراحی مجتمع پیرامون حیاط مرکزی ، استفاده از نماهای سفال نارنجی و تراس هایی که رو به حیاط داخلی باز می شوند نکاتی هستند که در پروژه مجتمع مسکونی "رنزو پیانو" در پاریس نیز مشاهده می شود با این تفاوت که در برلین حیاط مرکزی بالاتر از سطح همکف قرار گرفته به شکلی که پارکینگ ها و سایر فضاهای خدماتی در زیر آن شکل گرفته اند.نحوه قرارگیری ارتباطات عمودی ، طول راهروهای طبقات و نحوه شکل گیری بالکن ها قابل توجه بوده و استفاده از سایبان ها و نرده های هماهنگ با کلیت نما یادآور دقت و ظرافت طراحی نماها در دیگر پروژه های "رنزو پیانو" است. جنجال در اعلام برنده مسابقه بازسازی منطقه Postdamer Platz در سال 1991 سبب شد تا مسابقه دیگری در اسل 1992 با دعوت از چهارده معمار از جمله "رنزو پیانو" ، "نورمن فاستر" ، "ریچارد راجرز "، " ماتیاس اونگرز" ، "ریچارد مه یر"، "آراتا ایسوزاکی" ، برگزار شود و سرانجام طرح "رنزو پیانو" با اتفاق آرا به عنوان طرح برنده اعلام شده، شرکت دایملر - بنز، شهرداری برلین و مجلس سنای آلمان نیز به عنوان سرمایه گزاران و مسئولان پروژه موظف به قبول مسئولیت اجرای پروژه تا سال 2000 شدند. بازگرداندن کیفیت پویا و زنده محله تاریخی پوتسدامر و همچنین در نظر گرفت سطوح بزرگی از آب برای مقابله با حجم کلان ساخت و ساز از نکات شاخص طرح "پیانو" بوده است . محدوده طراحی شده 75000 متر مربع بوده که 8000 مترمربع آن می بایست به فضاهای همگانی، خیابان ها و میدان ها اختصاص یابد و نزدیک به بیست درصد از متراژ نیز برای فضاهای مسکونی و اقامتی در نظر گرفته شود. در نظر گرفتن عملکردهای متفتوتی چون اقامتی ،مسکونی،رستوران، سوپرمارکت،آمفی تئاتر، سینما،سالن های موسیقی و بانک ها سبب شده است تا این محله در تمام ساعات شبانه روز خصوصاٌ پس از ساعات کار اداری نیز بسیار فعال شود، به طوری که در طول شبانه روز حدود صدهزار نفر علاوه بر هشت هزار کارمند اداری از این منطقه عبور و دیدن می کنند. اتود های رنزو پیانو