[TABLE=width: 95%, align: right]
[TR]
[TD]معماري در محضر آب
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]
چکیده:
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]آب از جمله عناصر طبيعي است كه در شكل دهي و آفرينش بناهاي معماري سهم ويژه اي داشته است. آب در آغاز تنها ماده اي براي رفع تشنگي و مايه حيات تلقي مي شد، ولي به مرور زمان نقش ديگري نيز به عهده گرفت. آب در تمام فرهنگ ها عامل پاكي و پاكيزگي شناخته شده و در ايران، با توجه به خشكي سرزمين و آموزه هاي ديني تقدس ويژه اي يافته است. آب و چگونگي حفظ و حرمت آن باعث شد تا معمار ايراني با ايجاد بناهاي ارزشمند احترام و ستايش خود را به اين ماده طبيعي ابراز نمايد. در آغاز با احداث آب انبار مكان اجتماعي و مطهري را آفريد و در مسير خود با استفاده از عنصري به نام حوض در مركز مساجد، پاكي و طراوت را به مؤمنين ارزاني بخشيد. توجه ويژه به عبور آرام و توأم با آرامش از رودخانه بهانه ديگري بود تا معماري تنها به رفت و آمد شهروندان نظر نداشته باشد، بلكه پل را چيزي فراتر از عبور بداند. به اين ترتيب و با توجه به شناختي كه از انسان و ارتباط او با آب داشت سعي كرد تا به تمامي خواسته هاي وي پاسخي معمارانه بدهد. حاصل آن، بناهاي ارزشمند و ماندگاري است كه ميراث فرهنگي و مايه افتخار ما مي باشد. اين تحقيق در نظر دارد با استفاده از روش كتابخانه اي و ميداني به موارد قابل تأمل در بناهايي كه به بهانه وجود آب خلق و آفريده شده اند بپردازد و با نگاهي عميق تر نقش پل در تاريخ معماري و شهرسازي ايران را بررسي و وجوه قابل توجه پل قديم و جديد را معرفي كند تا از بي توجهي به آن ميراث ماندگار جلوگيري شود.
مشخصات مقاله:مقاله در 9 صفحه به قلم ﺣﺴﻦ ﻋﻠﻲ ﭘﻮﺭﻣﻨﺪ (ﻋﻀﻮ ﻫﻴﺌﺖ ﻋﻠﻤﻰ، ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻣﺪﺭﺱ).منبع:هنر ،شماره پياپي 189، ،سال شانزدهم،، شماره در سال 9، خرداد، 1393، صفحه 18-27
[/TD]
[/TR]
[/TABLE]
معماري در محضر آب.PDF