جستجو در تالارهای گفتگو

فیلیپ استرنز، یه هنرمند دیجیتالیه که هنر رو به مهندسی پیوند زده. اون همیشه آدمی بوده که علاقه به انجام کارهای خاص و عجیب و غریب داشته، به خاطر همین هم همه ی فکرش رو می کنه، و با این ایده ی عجیب و بی نظیر که پارچه هایی با طرح های متفاوت درست کنه، شروع به کار می کنه. چه چیز این پارچه ها اونها رو انقدر منحصر به فرد می کنه؟ شاید خیلی تعجب برانگیز باشه، اما فیلیپ برای طرح روی این پارچه ها از کد برنامه های محبوب و مورد استفاده ی عموم مردم (مثل گوگل کروم، آی تونز، مایکروسافت ورد و…) و باگ های تبدیل کد استفاده می کنه. اولین بار ایده ی “ملافه های صفر و یکی” وقتی به ذهن فیلیپ رسیده که فهمیده دو تا از دوستاش در حال بافتن اسکرین شات های اپل ۲، و باگ های بازی های نینتندو روی شالگردن و چیزهای دیگه بودن. بعد از اون خیلی راحت از طریق اینترنت مراکز چاپ عکس روی ملافه رو پیدا می کنه –که فرق خاصی با مراکز چاپ عکس نداره، به غیر از اینکه عکست به جای کاغذ، روی یه ملافه چاپ میشه. بعدتر فیلیپ ماشین مکانیزه ی بافت این پارچه ها رو طراحی می کنه، و کار رو به صورت جدی تر دنبال می کنه. نکته ی جالب این کار برای فیلیپ این بوده که چاپ عکس دیجیتال، یه جور کار کامپیوتریه، و ربط دادنش به پارچه و ماشین بافت، یه جور ارتباط جالب بین دو دنیای دیجیتال و آنالوگ محسوب میشه. این یکی از کارهای مورد علاقه ی خود فیلیپ به اسم “حافظه متلاشی شده” هست. چیزی که باعث راحت تر شدن کار فیلیپ برای درست کردن “ملافه های صفر و یکی” شده، اینه که پارچه ها از خیلی قدیم ها به صورت شبکه ای درست میشن، و این فرق چندانی با تصویربرداری دیجیتال نداره. این زبان مشترک بین پارچه و تصاویر دیجیتال باعث شده که فیلیپ به پارچه، به عنوان فضایی برای ذخیره ی اطلاعات دیجیتال – البته به طور تصویری و با حافظه ای کمتر از فلاپی دیسک هایی که قدیمها استفاده می کردیم – نگاه بکنه. شاید طرح این پتو ها آنچنان هم چشم گیر به نظرتون نیان (ولی در واقع خیلی جذاب هستن و میتونن جایگاه خوبی توی هنرمعاصر داشته باشن!)، اما وقتی به این فکر کنید که هر کدوم از این طرح ها، توی فضای دیجیتال میتونه تبدیل به یه برنامه، شاید یه آهنگ، تصویر یا هر چیز دیگه ای بشه، قضیه خیلی جالب تر میشه. میتونید کارهای “پتوهای صفر و یکی” رو توی سایت [Hidden Content].