جستجو در تالارهای گفتگو

قبلا در تاپیکی به معرفی بزرگان موسیقی ایرانی پرداختیم ، در این تاپیک قصد داریم ستارگان موسیقی پاپ ایران را نیز بتدریج معرفی کنیم. در ایران و پیش از درخشش ویگن در اوایل دهه ۵۰ میلادی، بازار موسیقی ایران در انحصار خوانندگان موسیقی سنتی بود. سپس ویگن (که ملقب به سلطان جاز می‌باشد) با ارائه اثاری بدیع که متاثر از موسیقی غربی بود انقلابی در عرصه موسیقی به پا کرد . توسعه موسیقی پاپ فارسی به دهه ۷۰ میلادی باز می‌گردد در این مقطع استفاده از سازها و شکل بومی موسیقی ایران به همراه گیتار برقی، درامز و دیگر مشخصه‌های موسیقی پاپ، سبک نوینی را در موسیقی فارسی رقم زد که آن را با عنوان "موسیقی پاپ ایرانی" میشناسند . اگر ترانه هایی همچون « تیرم تیرم آخ جون » را به جای ژانر پاپ ، در سبک موسیقی محلی یا فولکلور بگنجانیم ، شاید بتوان ترانه هایی همچون « آقا جان یکی یه پول خروس » با اجرای بدیع زادگان را از جمله پیشتازان موسیقی پاپ ایرانی برشمرد. اما با توجه به اهمیت جایگاه ویگن که پیشتر بیان شد بهتر است بنیانگذار واقعی سبک پاپ ایرانی را ویگن بنامیم و مبدا موسیقی پاپ ایرانی را همزمان با ظهور موسیقی او در نظر بگیریم.

یادداشتی از محمد سریر: کاربرد مبهم واژه پاپ در موسیقی ما محمد سریر: اصولا واژه پاپ که از موسیقی غربی وارد ادبیات موسیقی ما شده، کاربرد مبهمی در اینجا یافته است. همین مساله باعث شده افراد مختلف تعبیرات گوناگونی از آن داشته باشند. به تعبیر برخی موسیقی پاپ ناهمگون با ذات موسیقی ایرانی است؛ موسیقی که شامل موسیقی ردیف دستگاهی، موسیقی نواحی و یا موسیقی کلاسیکی می‌شود که ریشه در موسیقی غربی دارد. از سوی دیگر موسیقی غربی، یک موسیقی چند صدایی است، یعنی آن‌ها در یک حوزه مثلا موسیقی کلاسیک غنی هستند و این می‌شود موسیقی جدی آن‌ها. در کنار این موسیقی جدی، یک موسیقی تفننی نیز وجود دارد که به آن می‌گویند پاپ. تعریف آن هم کاملا مشخص است؛ اما در موسیقی ما چنین تفکیکی وجود ندارد و آنچه در موسیقی ایرانی اهمیت دارد، کلام است که در هر دو طیف-موسیقی هنری و موسیقی که وجه هنری‌اش کمرنگ‌تر است- این مساله دیده می‌شود. موسیقی ما با ادبیاتمان پیوند دارد و این کلام می‌تواند در موسیقی مردمی هم استفاده شود و محبوب باشد. در این بین باید به این نکته هم توجه داشت که وقتی از موسیقی پاپ ایرانی حرف می‌زنیم. این موسیقی در افکار و اذهان ما به صورت موسیقی با معیار کم معنا می‌یابد، اما این برداشت دقیقی نیست، به نظرم این موسیقی مثل هر اثر موسیقایی دیگری می‌تواند کم کیفیت یا با کیفیت باشد. همه آهنگسازان تلاش می‌کنند که موسیقیشان محبوب باشد و اگر یک موسیقی مورد اقبال قرار بگیرد و مردم آن را دوست داشته باشند به معنای کم بودن کیفیت آن نیست. هر اثر موسیقایی اگر کیفیت بالایی داشته باشد، می‌تواند ماندگار شود. در مقابل ممکن است عیار کیفی یک اثر موسیقایی محدود باشد و تنها در یک مقطع زمانی به محبوبیت دست یابد و بعد فراموش شود. به عنوان مثال اگر تصنیف «مرغ سحر» محبوبیت یافته دلیلش این است که عیار کیفی آن خوب بوده و همین باعث ماندگاری‌اش شده‌است. به اعتقاد من هم موسیقی پاپ و هم موسیقی سنتی می‌توانند محبوب باشند و اگر اثری از درجه کیفی ممتازی برخوردار باشد، این محبوبیت نمی‌تواند عاملی برای کاهششان آن شود.