جستجو در تالارهای گفتگو

نقد فیلم MICHAEL MANN / PUBLIC ENEMIES - 2009 دشمنان ملت ۱۴۰ دقیقه کارگردان : مایکل مان بازیگران : جانی دپ - کریستین بیل - بیلی کراداپ - ماریان کتیلارد استودیو : یونیورسال - ریلاتیویتی مدیا سال تولید : ۲۰۰۹ - آمریکا امتیاز فیلم : " تماشاگران 7.1/10 - منتقدان 7/10 " خلاصه : این فیلم سرگذشت جان دلینجر ( جانی دپ ) سارق مسلح بانک در دهه ۱۹۳۰ در آمریکا میباشد. که عوامل مهمی مانند تغییر رویکرد اقتصادی در آمریکای دهه ۳۰ ،آغاز سیستمهای نوین مبارزه با جرم و همچنین پیگیری پرونده او توسط مامور اف بی آی ملوین پرویس (کریستین بیل ) باعث به دردسر افتادن او میشود. درباره فیلم دشمنان ملت یک فیلم گانگستری تمام عیار نیست، همانطور که یک درام یا اکشن کامل نیست. و این یک دلیل موجه دارد این فیلم سرگذشت نامه ای است. مثل تمام فیلم های این ژانر ( گانگستری) باز هم یک مورد تکراری دارد "دوست داشتنی کردن یک تبهکار". با نگاه به کارهای سابق مایکل مان متوجه چند موضوع در مورد وی میشویم. علاقه شدید وی به شخصیتهایی که خلاف جهت آب شنا میکنند، مانند شخصیت راسل کرو در insider یا ویل اسمیت در hancock همینطور شخصیت پردازی های قوی او مانند فیلم بیاد ماندنی heat (با بازی آل پاچینو و رابرت دنیرو ) یا بازی ویل اسمیت در نقش محمد علی کلی به علاوه ساخت فیلمهای تاثیر گذاری مانند kingdom و miami vice . دشمنان ملت چکیده ای از تمام کارهای قبلی او میباشد. رویارویی دوستاره ( جانی دپ و کریستین بیل ) و ژانر گنگستری یاد آور heat است. قسمت های مربوط پلیسها پسرعموی تصاویر miami vice و استفاده از تکنیکهای دیجیتال روشهای بهبود یافته hancock است. مایکل مان مردی برای تمام ژانرهاست به جز رومانتیسم. شاید به همین خاطر رابطه عاطفی بین جان دلینجر (جانی دپ) و معشوقه اش بیلی فرچت ( ماریان کتیلارد ) در حد مورد نیاز پردازش قوی ندارد. البته جانی دپ در اینجا به کمک کارگردان آمده و بار این مسئله با کمک ماریان کتیلارد به دوش میکشد. روایت داستانی قوی البته کمی کشدار، تدوین مناسب ،بازی عالی هنرپیشگان ،لوکیشن های عالی و بسیار متناسب با فضای فیلم و همینطور دیالوگهای فوق العاده بزرگترین امتیازات این فیلم هستند. و مانند بقیه فیلمهای مایکل مان به نظر میرسد که او زیاد به موسیقی متن اهمیت نمیدهد. البته نه اینکه موسیقی بد باشد ولی برای کاری در این سطح انتظار بیشتری از او میرفت و همین طور فیلم برداری ،که هر چند در این فیلم خوب جلوه میکند ولی در مقابل سایر آثار این ژانر حرفی برای گفتن ندارد. در پایان خود را موظف میدانم یادآوری کنم اگر مایل به تماشای این فیلم 139 دقیقه ای هستید به تمامی صحنه ها دقت کنید. دو صحنه بیاد ماندنی این فیلم (گفتگوی جان دلینجر و ملوین پرویس در بازداشتگاه و همچنین رویارویی ملوین پرویس و بیلی فرچت در پاسگاه پلیس که پس از شکنجه برای اعتراف ، توانایی ایستادن بر روی پاهایش را ندارد ) از بزرگترین صحنه های این دهه سینما هستند که بالاخص صحنه دوم مدتها در یاد سینما دوستان خواهد ماند.