جستجو در تالارهای گفتگو

این رزین ها دارای ساختار مولکولی مشابهی با پلی استرها هستند با این تفاوت که مکانهای واکنششان را فقط در انتهای زنجیره های مولکولی قرار داده اند. به این ترتیب تمام طول زنجیره های مولکولی قابلیت جذب شوکهای وارده را دارا بوده لذا رزین های وینیل استر نسبت به پلی استرها سفت تر، چغرمه تر و ارتجاعی تر می باشند. ضمنا زنجیره های مولکولی وینیل استرها تعداد کمتری از گروه های استری را دارا می باشند. اصولاً گروه های استری مستعد به "از هم پاشیدگی ناشی" از حضور آب به وسیله هیدرولیز هستند. این امر باعث به نمایش گذاشتن مقاومت بالاتر نسبت به آب و دیگر مواد شیمیایی توسط وینیل استرها نسبت به رزین های پلی استر می شود. در نتیجه رزین های وینیل استر نسبت به رزین های پلی استر، دارای مقاومت بیشتری در مقابل آب و مواد شیمیایی دیگر هستند و به همین دلیل در ساخت محصولاتی مثل خطوط لوله و مخازن نگهداری مواد شیمیایی غالباً از رزین های وینیل استر استفاده میشود. ساختمان شیمیایی نوعی وینیل استر ایده آل در شکل 16 نشان داده شده است. که در آن می توان به مکان های گروههای استری و واکنشگر (*C=C*)در زنجیره مولکولی توجه کرد. زنجیره های مولکولی وینیل استر در شکل 17 را می توان با تصاویر نمادینی که قبلا از پلی استر ها نشان داده شده مقایسه کرد و تفاوت را در مکانهای واکنش پذیر، به خوبی رویت نمود. در مقایسه با پلی استرها، کاهش یافتن تعداد گروه های استری باعث شده که آسیب پذیری وینیل استرها در مقابل عمل هیدرولیز بسیار کمتر باشد. بنابراین گاهی اوقات مواد فوق به صورت پوشش محافظ یا "پوستی" برای چند لایی پلی استر که در آب غوطه ور شده باشد (مثل بدنه قایق ها) استفاده می شود. بدین ترتیب ساختمان مولکولی پخت شده وینیل استر سفت تر و چغرمه تر از پلی استرها خواهند بود اگر چه رسیدن واقعی به این خواص معمولاً نیازمند به پخت تکمیلی در درجه حرارت های بالا می باشد. همانطور که در بالا نشان داده شده رزین های اپوکسی وینیل استر معمول بر پایه بیس فنل A دارای دو عامل واکنش پذیر در طول زنجیر هستند. این دسته از رزین های وینیل استر در بیشتر کاربردها در محدوده درجه حرارتی 120-105 درجه سانتی گراد قابل استفاده می باشند. در صورتیکه رزینهای اپوکسی وینیل استر اصلاح شده با نوولاک دارای مکان های واکنش پذیری بیشتری درطول زنجیره میباشند و در عین حال با چگالی بیشتر اتصالات عرضی پس از فرایند پخت و سخت شدن، قابلیت کاربرد در شرایط خورندگی شدیدتر و در درجه حرارت بالاتر (جریان گازهای خورنده تا 240 درجه سانتیگراد) را دارا میباشند. این دسته از رزین های وینیل استر دارای حداکثر مقاومت در مقابل اسیدها و مواد قلیایی و انواع حلال ها میباشند.معمولا رایج ترین فعال کننده پیشنهادی برای انواع رزینهای وینیل استر متیل اتیل کتون پراکسید می باشد. اما برخلاف رزینهای پلی استر که تنها شتاب دهنده کبالت را در کنار این فعال کننده نیاز دارند، رزین های وینیل استر به تسهیل کننده دیگری نیز احتیاج دارند که معمولا دی متیل آنیلین می باشد.در برخی مواقع این تسهیل کننده توسط تولیدکننده رزین به آن افزوده می شود و در غیر اینصورت باید طبق مقادیر پیشنهاد شده (توسط تولید کننده) به وسیله مصرف کننده به رزین اضافه شود.فرایند پخت رزینهای وینیل استر به طور کلی کندتر از رزینهای پلی استر معمولی صورت میگیرد. منبع: کتاب راهنمای صنعت کامپوزیت- گروه مؤلفان و مترجمان: کیومرث اسفندیاری، رضا حجتی، ایرج علاقه بند، نغمه گلپریان، حمیدرضا هاشمی.