در میدان جنگ جمل , امام علی (ع) با این جملات سرباز را روحیه می دهند و به مصاف دشمن میفرستند
این سرباز کسی نبود جز فرزند ایشان محمد حنفيه ...
«تَزُولُ الْجِبالُ وَلا تَزُلْ!
عَضَّ عَلَى ناجِذِکَ.
أَعِرِ اللَّهَ جُمْجُمَتَکَ.
تِدْ فِی الاَْرْضِ قَدَمَکَ.
ارْمِ بِبَصَرِک أَقْصَى الْقَوْمِ،
وَغُضَّ بَصَرَکَ،
وَاعْلَمْ أَنَّ النَّصْرَ مِنْ عِنْدِ اللّهِ سُبْحانَهُ».
(كوهها از جا كنده شوند تو از جايت تكان مخور
دندان روى هم بفشار
و كاسه سرت را بخدا عاريه ده،
پاى خود را چون ميخ در زمين بكوب
و تا آخرين صفوف لشگر چشم انداز تو باشد
و بدانكه پيروزى از جانب خداوند سبحان است)