جستجو در تالارهای گفتگو

آب پنیر منبعی از پروبیوتیك ها روده جوجه پیش از هچ ، عاری از هرگونه باكتری می باشد. با شروع نوك زدن به پوسته و تولد جوجه ، وضعیت باكتریایی روده سریعاً تغییر می نماید. جوجه هایی كه در شرایط طبیعی بدنیا می آیند ، با مجموعه ای از ویروس ها ، باكتریها و قارچهایی موجود در گله ، در تماس می باشند. این ارگانیسم ها در عرض چند ساعت تكثیر یافته و فلور طبیعی روده كه میكروفلور روده نامیده می شود ، را تشكیل می دهند. این باكتریها غالباً مفید بوده و خطری برای جوجه در بر ندارند. لایه مخاطی روده همراه با این باكتریهای مفید موجب تثبیت عملكرد دستگاه گوارش گشته و دستگاه گوارش جوجه را در مقابل هجوم باكتریهای پاتوژن و مضر محافظت می نماید. با ایجاد این میكروفلور ، رشد باكتریهای مضر از قبیل سالمونلا و كلی باسیلهای مضر و پاتوژن ، از چینه دان تا كلواك محدود می شود. همچنین گروههایی كه محلول 4% آب پنیر دریافت كرده بودند ، بطور قابل توجهی نسبت به گروههای كنترل بسیار سالمتر بودند. نهایتاً بعنوان نتیجه ای از این بررسی ، مشخص شد كه ، آب پنیر در ایجاد و تكثیر كلونی های باكتریایی در مراحل اولیه ، بطور موثری از رشد برخی از باكتریها مضر ، مانند سالمونلا و سویه های بیماریزای كلی باسیل جلوگیری نموده و بنابراین یك پروبیوتیك طبیعی موثر می باشد. محیط مصنوعی امروز در پرورش مدرن طیور ، بخش قابل توجهی از كوشش ها در جهت دور نگهداشتن جوجه های جوان از بالغین به منظور پیشگیری از گسترش بیماریها به عمل می آید. سالن های مرغداری در فاصله دو دوره تخلیه و تمیز می شوند. جوجه هایی كه در چنین محیطی هچ و رشد می یابند ، در محیطی نسبتاً مصنوعی قرار داشته و بنابراین همان اندازه فلور روده تغییر می كند. ارگانیسم های متعددی كه در دستگاه گوارش این جوجه ها تكثیر می یابند با جوجه هایی كه در شرایط طبیعی با گله ها در ارتباط هستند متفاوت می باشند. این مسئله موجب می شود تا این جوجه ها نسبت به عفونت های روده و مشكلات دارای خطر كمتر حساستر باشند. در تلاش برای رفع این معضل در پرورش مدرن مرغ گوشتی ، بخش بزرگی از تحقیقات بر روی نواحی كثیر میكروبی در روده جوجه های جوان معطوف شده است. انجام این تحقیقات موجب جداسازی و تكثیر باكتریها و قارچ ها از روده جوجه های جوان گشته است. در مطالعه حاضر كه توسط مركز تحقیقات وزات جهاد سازندگی انجام پذیرفت ، محققین باكتریها را به منظور مشخص ساختن مضر و یا مفید بودن آنها از آب پنیر جدا ساختند. باكتریهای جدا شده عموماً به جنس های متفاوتی از لاكترباسیل تعلق داشتند ، كه در اكثر فراورده های شیر ، بویژه كه آب پنیر یافت می شوند. اثرات مفید آب پنیر به عنوان منبعی طبیعی و ارزشمند از پروبیوتیك ها و ارگانیسم های محدود كننده رقابتی ، اساساً بدنبال حضور این ارگانیسم ها می باشد. این ارگانیسم ها با محدودترین پاتوژن ها ، تحریك سیستم ایمنی ، تحصیل در هضم ، سنتز و جذب برخی از ویتامین ها و مواد معدنی و كمك به هضم برخی از اجزای جیره نقش خویش را ایفا می نمایند و با عنوان مواد پروبیوتیك شناخته شده اند كه مكمل های باكتریایی زنده ای كه بر روی تعادل باكتریها اثرات مثبتی دارا می باشند. یك پروبیوتیك طبیعی در این بررسی ، تمامی محلول های آب پنیر اثرات مفید قابل توجهی داشتند. محلول 4% آب پنیر تهیه و از طریق تانكرهای دستی خاصی مورد استفاده قرار گرفت و توسط آب خوریهای اتوماتیك و دستی معمولی در اختیار طیور قرار گرفت. نهایتاً مشخص شد كه آب پنیر خصوصاً در پرورش طیور گوشتی به عنوان جایگزینی برای پروبیوتیك های تجاری مورد استفاده قرار گیرد. در بررسی دوم ، آزمایشهای مكرری بر روی 4 گروه 40 تایی و به همان تعداد تكرار گروه كنترل انجام پذیرفت. محلولهای 2 ، 4 ، 6 ، 8% آب پنیر از طریق آب خوری در اختیار طیور قرار گرفت. در طی 6 روز اول ، جوجه های هیبرو مورد آزمایش جیره معمولی و آب پنیر را به روش آشامیدنی دریافت نمودند. از پایان روز 6 تا روز 24 ، آب پنیر قطع و تمامی پرندگان از جیره یكسانی برخوردار بودند. با استفاده از وزن كشی روزانه غذا و پس مانده ها ، اطلاعات دقیقی درباره میزان جیره مصرفی و تأثیر جیره بدست آمد. تمامی گروه ها بطور روزانه توسط دامپزشك های ماهری به منظور اخذ تاریخچه ایی مختصر و تشخیص عفونت های متفاوت ، بازدید می شدند. اثرات مشخص آب پنیر نتایج بدست آمده از این بررسی ها مشخصاً نشان داد كه پرندگانی كه آب پنیر دریافت كرده بودند ، دارای میانگین افزایش وزن روزانه بالاتر ( gr 1/30 ) و وزن نهایی gr 1795 نسبت به پرندگان گروه كنترل بودند بررسی اثر سطوح مختلف پودر آب پنیر و پروبیوتیک بر عملکرد جوجه های گوشتی: به منظور ارزیابی اثر سطوح آب پنیر و پروبیوتیک بر عملکرد جوجه های گوشتی، 720 جوجه نر و ماده بر روی بستر پرورش یافتند. آزمایش با 3 سطح پودر آب پنیر ( 0، 2 و 4% ) و 3 سطح پروبیوتیک (0، 150و 250 ) در دوره آغازین، 0، 100 و 165 در دوره رشد و 0، 50 و 80 میلی گرم در تن در دوره پایانی انجام گرفت. سطوح پروبیوتیک بر افزایش وزن تاثیری نداشتند، همچنین فقط سطح 3 پودر آب پنیر اثر معنی داری بر افزایش وزن دوره رشد داشت. با افزایش سطح پودر آب پنیر ضریب تبدیل غذایی به طور معنی داری افزایش یافت . همچنین بین سطح 2و3 پروبیوتیک در ضریب تبدیل غذایی اختلاف معنی داری مشاهده شد. افزایش سطح پروبیوتیک و پودر آب پنیر مصرف خوراک در دوره آغارین را کاهش داد، ولی بر مصرف خوراک دوره پایانی اثری نداشتند ، ضمن این که افزایش سطح پودر آب پنیرمصرف خوراک دوره رشد را افزایش داد که پروبیوتیک بر این دوره هم اثری نداشت . پودر آب پنیر بر کاهش فسفر، تری گلیسرید و کلسترول و افزایش کلسیم خون موثر بود. پروبیوتیک هم کلسیم خون را افزایش و تری گلیسرید خون را به طور معنی داری کاهش داد. ضمن این که هیچ یک از این فاکتورها بر گلوکز خون و صفات لاشه اثر معنی داری نداشتند. منابع: نشریات مورد استفاده: 1) علیرضا بیات ، دانشجوی کارشناسی ارشد علوم دامی دانشگاه فردوسی مشهد ؛ استفاده از آب پنیر در تغذیه دام . مجله بقره . شماره 11 . 2) عطیه عابدینی ، مهندس محمد رضا اصغری ، مهندس حسین نعیمی پور، دانشگاه بیرجند ؛ آب پنیر و موارد استفاده آن در تغذیه دام (ترجمه) . مجله گاودار . شماره 115 . 3) مهندس جواد سلطانیها ، بهره گیری بهینه از آب پنیر و کاه .مجله دام دار . شماره 100 .