گفتمان زبان معماری جدید و قدیم در متن بافت تاریخی (با رویکرد مدل هنجار آوری)

شکل گیری بافت های تاریخی و قدیمی بر اساس نوع همنشینی لایه هاست. لایه های پیشین همواره امکان بروز لایه های پسین را مهیا می سازند. اما نوعی اقتدار معنایی و شکلی از سوی لایه نوین به کل لایه های پیشین تحمیل می شود. در این انگاره، ایجاد تعادل و توازن و تعامل آگاهانه بین زبان لایه های سازنده بافت قدیم و جدید غیرقابل اغماض به نظر می رسد.
به منظور تلفیق و تعامل آگاهانه میان بافت جدید و قدیم (تاریخی) و ایجاد تعادل و توازن میان این دو زبان فراموش شده نیاز به شناخت دو زبان معماری قدیم و جدید خواهیم داشت، و نیز درک بافت گفتمانی ای که هر دو زبان در بستر آن به گفتگوی با مخاطب خویش (مردم و نیازهایشان) می نشینند ضروری است. شناخت عللی که در طول زمان میان این دو گونه زبان و گفتمان شکاف انداخته حقیقتی است که نمی توان نسبت به آن بی تفاوت بود. زبان الگوی مشترکی که به دنبال آن هستیم همان هنجارهای اجتماعی در زمان و مکان می باشند. بحران های هویتی شهرهای کنونی عدم وجود هنجار اجتماعی می باشد که با هنجار آوری در فرآیند درونی کردن آن می توان به جامعه ای پایدار و شهرها و بافتهای زنده دست یافت.

کلمات کلیدی: بافت تاریخی، بافت جدید، همنشینی لایه ها، زبان الگو، مدل هنجار آوری

نویسندگان: عاطفه شعبان پور، زهرا کیانپور