ایمپلنت، علم نوینی است در دندانپزشکی که در سالهای اخیر پیشرفتهای زیادی کرده و نگرانی بشر را نسبت به از دست دادن دندان از بین برده است. وقتی دندانی را از دست میدهیم، استخوانهای باقیمانده در فک بالا و پایین بر اساس عملکردهای فیزیولوژی دچار تحلیل میشوند. زمانی که استخوان فک زیر فشار نباشد، یعنی دندانی در داخل استخوان نباشد، سلولهای استخوانساز کمتر فعالیت دارند و سلولهایی که استخوان را برمیدارند دو برابر فعالیت میکنند؛ دقیقا عکس زمانی که دندان وجود دارد.
در نتیجه، جایی که دندان وجود ندارد، حجم استخوان چه از لحاظ ارتفاع و چه از لحاظ قطر، کم میشود. در واقع علت اصلی پیشنهاد انجام ایمپلنت در فضاهای بیدندانی در ناحیه استخوان فکی، این است که این عملکرد ادامه پیدا نکند و استخوان در آن نواحی تحلیل نرود؛ یعنی جلوگیری از تحلیل استخوان مهمترین عملکرد ایمپلنت است. در مرحله بعدی، اهمیت ایمپلنت این است که به عنوان ریشه دندان عمل میکند و با توجه به قطر استخوان و فضایی که وجود دارد، میتوان ایمپلنتهایی با سایزهای مختلف و قطرهای مختلف انتخاب کرد.