این مقاله، به طور خلاصه، به رابطه ساختار میان باغ و شهر، به ویژه در شهرهای طرح اندازی شده ایرانی، می پردازد و اهمیت عنصر باغ ویژه در طرح اندازی شهری و سهم حیاتی آن عنصر در رشد درونی شهر، بدون مختل شدن ساختار شهر را نمایش می دهد.
یکی از عمده ترین نمونه ها را که در این راستا می توان انتخاب کرد، شهر بمانند نیمه ای از جهان، اصفهان است.
اصفهان از دوران قبل از صفوی بارزترین شهر برای نمایش نظام فضایی شکل گیرنده از درون به بیرون در بافت مویرگی پیچیده و بهم تابیده ایست که اصطلاحاً بافت شهری بدون قاعده و ارگانیک نامیده می شود، و به خاطر تغییرات پی در پی و اضافات طی روندی بهرحال استدلالی رشد می کند.
نویسنده: محمد امین میرفندرسکی