Rose6 790 ارسال شده در 29 خرداد 1393 خدایا کفر نمیگویم، پریشانم، چه میخواهی تو از جانم؟! مرا بی آنکه خود خواهم اسیر زندگی کردی. خداوندا! اگر روزی ز عرش خود به زیر آیی لباس فقر پوشی غرورت را برای تکه نانی به زیر پای نامردان بیاندازی و شب آهسته و خسته تهی دست و زبان بسته به سوی خانه باز آیی زمین و آسمان را کفر میگویی نمیگویی؟! خداوندا! اگر در روز گرما خیز تابستان تنت بر سایه ی دیوار بگشایی لبت بر کاسه ی مسی قیر اندود بگذاری و قدری آن طرفتر عمارتهای مرمرین بینی و اعصابت برای سکه ای این سو و آن سو در روان باشد زمین و آسمان را کفر میگویی نمیگویی؟! خداوندا! اگر روزی بشر گردی ز حال بندگانت با خبر گردی پشیمان میشوی از قصه خلقت، از این بودن، از این بدعت. خداوندا تو مسئولی. خداوندا تو میدانی که انسان بودن و ماندن در این دنیا چه دشوار است، چه رنجی میکشد آنکس که انسان است و از احساس سرشار است … منم زیبا که زیبا بنده ام را دوست میدارم تو بگشا گوش دل پروردگارت با تو میگوید ترا در بیکران دنیای تنهایان رهایت من نخواهم کرد رها کن غیر من را آشتی کن با خدای خود تو غیر از من چه میجویی؟ تو با هر کس به غیر از من چه میگویی؟ تو راه بندگی طی کن عزیز من، خدایی خوب میدانم تو دعوت کن مرا با خود به اشکی، یا خدایی میهمانم کن که من چشمان اشک آلوده ات را دوست میدارم طلب کن خالق خود را، بجو ما را تو خواهی یافت که عاشق میشوی بر ما و عاشق میشوم بر تو که وصل عاشق و معشوق هم، آهسته میگویم، خدایی عالمی دارد تویی زیباتر از خورشید زیبایم، تویی والاترین مهمان دنیایم که دنیا بی تو چیزی چون تو را کم داشت وقتی تو را من آفریدم بر خودم احسنت میگفتم مگر آیا کسی هم با خدایش قهر میگردد؟ هزاران توبه ات را گرچه بشکستی؛ ببینم من تو را از درگهم راندم؟ که میترساندت از من؟ رها کن آن خدای دور؟! آن نامهربان معبود. آن مخلوق خود را این منم پروردگار مهربانت.خالقت. اینک صدایم کن مرا. با قطره ی اشکی به پیش آور دو دست خالی خود را. با زبان بسته ات کاری ندارم لیک غوغای دل بشکسته ات را من شنیدم غریب این زمین خاکی ام. آیا عزیزم حاجتی داری؟ بگو جز من کس دیگر نمیفهمد. به نجوایی صدایم کن. بدان آغوش من باز است قسم بر عاشقان پاک با ایمان قسم بر اسبهای خسته در میدان تو را در بهترین اوقات آوردم قسم بر عصر روشن، تکیه کن بر من قسم بر روز، هنگامی که عالم را بگیرد نور قسم بر اختران روشن اما دور، رهایت من نخواهم کرد برای درک آغوشم، شروع کن، یک قدم با تو تمام گامهای مانده اش با من تو بگشا گوش دل پروردگارت با تو میگوید ترا در بیکران دنیای تنهایان. رهایت من نخواهم کرد 9 نقل قول به اشتراک گذاری این ارسال لینک به ارسال
mo safer 118 ارسال شده در 29 خرداد 1393 شعر دکتر شریعتی رو بیشتر قبول دارم 2 نقل قول به اشتراک گذاری این ارسال لینک به ارسال
دل مانده 7,714 ارسال شده در 29 خرداد 1393 به هیچ عنوان حرف شریعتی رو قبول ندارم. 4 نقل قول به اشتراک گذاری این ارسال لینک به ارسال
Rose6 790 ارسال شده در 30 خرداد 1393 دو تاش به نوعی زیبایی خود رو دارن ممنون از حضورتون :5c6ipag2mnshmsf5ju3 2 نقل قول به اشتراک گذاری این ارسال لینک به ارسال
آریودخت 43,941 ارسال شده در 30 خرداد 1393 نمیدونم رو چه حسابی میگید شعر سهراب در جواب دکتر شریعتی هست ... شاید هر کدوم به یه منظور و شرایطی سرودن اما شعر دکتر شریعتی رو بیشتر قبول دارم 2 نقل قول به اشتراک گذاری این ارسال لینک به ارسال
Rose6 790 ارسال شده در 30 خرداد 1393 خب این داره از خدا گله میکنه ( شریعتی ) سهراب هم از زبان خدا حرف زده به نوعی کنار هم قرار دادن این دو نوشته زیبایی خاصی رو ایجاد کرده است 1 نقل قول به اشتراک گذاری این ارسال لینک به ارسال
hhamidy 885 ارسال شده در 13 تیر 1393 عالی بود. ممنونم. شعر سهراب خیلی عالی بود. 3 نقل قول به اشتراک گذاری این ارسال لینک به ارسال
*Mars* 5,292 ارسال شده در 15 تیر 1393 هر کس تو بازه زمانی جدا شعرشو سروده و ربطی به هم ندارن درهر حال شعر دکتر خیلی قشنگتره نقل قول به اشتراک گذاری این ارسال لینک به ارسال
Rose6 790 ارسال شده در 15 تیر 1393 خدا که در بازه زمانی تغییری نمیکنه 1 نقل قول به اشتراک گذاری این ارسال لینک به ارسال
