شناسایی الکل ها و اتر ها

[azarafrooz 14,221]

برای شناسایی الکل ها، آزمون های مختلفی وجود دارد که می توان از آنها به آزمون؛ تشخیص هیدروژن فعال یا تست فلز سدیم، آزمون آمونیوم هگزا نیتراتو سریم (iv) یا تست سریک آمونیوم نیترات، تشخیص ohالکلی به وسیله استری شدن یا تست استیل کلرید، آزمون کرومیک اسید یا جونز، تشکیل گزانتات، آزمون لوکاس، آزمون n – برمو سوکسین ایمید (nbs) و آزمون پریدیک اسید اشاره کرد.

آزمون سریم: در یک لوله آزمایش ٤ قطره نمونه آلی و ٤ قطره شناساگر سریم (iv) می ریزیم. تشکیل رنگ قرمز نشانه الکل است.

آزمون جونز: این واکنش برای شناسایی و تشخیص الکل های نوع اول و دوم از الکل های نوع سوم است و بر اساس کاهش کروم (vi) زرد - نارنجی ، به کروم (iii) سبز رنگ است. الکل بوسیله این واکنشگر اکسیده می شود. تغییر رنگ واکنشگر از نارنجی به سبز به عنوان پاسخ مثبت به آزمایش است. الکل های نوع اول و دوم بوسیله این واکنشگر ، به ترتیب به کربوکسیلیک اسید و کتون تبدیل می شوند.

باید توجه داشت که الکل های نوع اول در اثر اکسایش ابتدا به آلدهید و سپس به کربوکسیلیک اسید تبدیل می شوند، اما در مورد الکل های نوع دوم که کتون تولید می شود، اکسایش متوقف می شود.

 

نکته : الکل های نوع اول و دوم به آزمون کرومیک اسید ( معرف جونز ) پاسخ مثبت می دهند ولی الکل های نوع سوم به این آزمون پاسخ مثبت نمی دهند .

 

نکته : آلدهید ها نیز به آزمون کرومیک اسید ( معرف جونز ) پاسخ مثبت می دهند .

در یک لوله آزمایش خشک ٢ میلی لیتر استون خالص، ٢ قطره شناساگر کرومیک انیدرید و ٤ قطره نمونه مایع یا ١/٠ گرم نمونه جامد می ریزیم و تکان می دهیم تا حل شود. تشکیل سوسپانسیون سبز نشانه الکل نوع 1 یا نوع 2 است.

 

آزمون لوکاس: تست لوکاس برای تشخیص الکل های نوع سوم، آلیلی و بنزیلی از الکل های نوع اول و دوم می باشد.

این آزمایش بر اساس واکنش الکل ها با مخلوطی از هیدروکلریک اسید و روی کلرید ( واکنشگر لوکاس ) است که محصول آن آلکیل کلرید است که به صورت یک لایه نامحلول است.

الکل های نوع اول در دمای اتاق با معرف لوکاس واکنش نمی دهند و بنابراین انحلال پذیری آنها آسان و قابل رویت است. الکل های نوع دوم به آزمون لوکاس به کندی پاسخ می دهند، به طوری که این آزمون در مورد آنها منفی تلقی می شود. اما الکل های نوع سوم ، بنزیلیک و آلیلیک فوراً در واکنش شرکت می کنند.

در یک لوله آزمایش ١ میلی لیتر شناساگر لوکاس و ٤ قطره نمونه آلی می ریزیم. لوله را خوب تکان می دهیم، سپس بی حرکت نگه می داریم تا محلول کدر شود یا یک لایه نا محلول تشکیل شود.

 

آزمون پریدیک اسید: ٢ میلی لیتر شناساگر پریدیک اسید را در یک لوله آزمایش می ریزیم. یک قطره اسید نیتریک غلیظ به آن اضافه می کنیم. سپس ٢ قطره نمونه مایع یا ٠٥/٠ گرم نمونه جامد به آن اضافه می کنیم و تکان می دهیم. ٢ قطره نیترات نقره ٥% در لوله می ریزیم. تشکیل رسوب سفید نشانه دی ال مجاور است.

تهیه مشتق ٣،٥- دی نیترو بنزوات: در یک لوله آزمایش خشک نیم گرم ٣،٥- دی نیترو بنزوئیل کلرید و ٢ میلی لیتر نمونه آلی (نمونه4 a) می ریزیم. لوله را ١٥ دقیقه در حمام آبجوش قرار می دهیم. سپس آنرا از حمام خارج و ١٠ میلی لیتر آبسرد به آن اضافه می کنیم. لوله را در حمام آب یخ قرار می دهیم و با همزن خراش می دهیمتا رسوب تشکیل شود. رسوب را صاف می کنیم و به آن ١٠ میلی لیتر محلول کربنات سدیم ٢% اضافه می کنیم. دوباره رسوب را صاف می کنیم و روی صافی را با آب مقطر می شوئیم. رسوب را در زوج حلال آب و اتانول متبلور می کنیم.