moein.s 18,983 اشتراک گذاری ارسال شده در 14 مرداد، ۱۳۹۱ نچوی عکاسی بدون مرز است. السالوادور، نیکاراگوا، گواتمالا، عراق، افغانستان و کوزوو تنها بخشی از مناطقی هستند که او به پوشش تصویری رویداد هایشان پرداخته است. وی از سال ۱۹۸۵ برای مجله معتبر تایم به عکاسی پرداخت و از ۱۹۸۶ تا ۲۰۰۱ عضو فعال آژانس عکس مگنوم بوده است و برای پنج بار موفق به دریافت جایزه رابرت کاپا شده است. کریستین فرای کارگردان مستند عکاس جنگ که به روایت فعالیت های عکاسان خبری و به ویژه نچوی پرداخته طی دو سال همسفری با این عکاس، رفتار و طرز عملکرد وی را چنین تشریح می‌کند: طی کارگردانی و همراهی با نچوی، نکات فراوانی را از وی آموختم. او هم به خود احترام می‌گذارد و هم به دیگران و این یکی از مهم ترین عوامل موفقیت اوست. در بسیاری از مواقع منتظر بودم که مردم به او توهین کنند، اما هیچگاه چنین نشد. هیچ‌کس به او اعتراضی نمی‌کرد. نچوی در بسیاری از موارد حتی با آسیب‌دیدگان کلا‌می نمی‌گفت اما آرامش و حس همدردی او نوعی زبان اشاره را به وجود می‌آورد. گویی به آسیب دیدگان می‌گوید: آیا به من اجازه عکاسی می دهید؟ حضور نچوی مزاحم هیچ‌کس نیست. او می تواند ساعت ها در کنار یک زن عزادار بنشیند و عکاسی کند و در نهایت نیز از او تشکر نماید. وجه بارز عکاسی جیمز نچوی انسان محوری شدید اوست. حفظ کرامت و حرمت انسانی و در عین حال درک دقایق دردناک یک انسان یا گروهی از آسیب‌دیدگان خصوصیاتی است که هم در رفتار و هم در عکس های او به خوبی نمایان است. رابطه نچوی با همنوع خود از تعاریف معمول و تکراری بسیار فراتر می رود. وی با نوعی همدردی عمیق و تسلی بخش حتی سوژه های عکاسی خود را نیز تحت تاثیر قرار می دهد. شاید کمی اغراق باشد که می گویند: «عکس خبری، بهتر و تاثیرگذارتر از هزار صفحه گزارش خبری است.» اما می توان این را به جرات بیان کرد که عکس خبری از مهم ترین عناصر خبری چه در قرن بیستم و چه در هزاره سوم است و در این بین عکاسان جنگ، واجد اهمیتی مضاعف هستند اما نام چند نفر از این عکاسان به دلایلی خاص در صدر فهرست قرار دارد. از جمله: جیمز نچوی متولد ۱۹۴۸ در ایالت ماساچوست آمریکا؛ وی پس از پایان تحصیلات در رشته های تاریخ هنر و علوم سیاسی از سال ۱۹۷۰ کار عکاسی خود را آغاز کرد. دیدن عکس های عکاسان از جنگ ویتنام، اراده و نگاه نچوی را به سمت گزارشگری تصویری جنگ معطوف ساخت. وی عکاسی را به شکل تجربی آموخت و در حین کار روی کشتی های تجاری همراه با عکاسی به ساخت فیلم کوتاه نیز پرداخت. وی در سال ۱۹۷۶ به شکل رسمی کار مطبوعاتی خود را در نیومکزیکو آغاز کرد و چهارسال بعد با مهاجرت به نیویورک، مرکز مطبوعات آمریکا، با مجلات مختلفی به همکاری پرداخت. خبرنگاران و عکاسان طبق قانونی نانوشته نباید دست خالی بازگردند. تذکرات دائم مدیران رسانه ها در زمینه هزینه های مالی، رقابت های میان شبکه ای، در طرز اقدام و واکنش های عصبی خبرنگاران تاثیر زیادی دارد. نچوی در زمینه ارزش جان یک انسان یا ارزش یک عکس، نگاه انتقادی دارد. نگاه انتقادی و مستقل نچوی در عملکرد او تاثیر فراوانی داشته است. وی تا حد امکان سعی بر این دارد تا از قید کنترل نهاد های قدرت و نظامیان خارج شده تا بدین طریق بتواند حقایق پوشیده جنگ را به تصویر بکشاند. او معتقد است که نگاه آزاد و مستقل، یکی از عوامل اصلی موفقیت یک خبرنگار است.نچوی همواره سعی داشته تا از بن بست های ایجاد شده توسط ارتش ها و مقامات دولتی فرار کند تا بر این اساس حقایق پوشیده و تلخ جنگ ها را به همگان نشان دهد. اما موفقیت او در زمینه عکاسی خبری به عوامل دیگری نیز بستگی دارد از جمله «استقلال حرفه ای». این ویژگی در مجموعه عکس های وی از جنگ اول خلیج فارس به خوبی نمایان است. وی می گوید: من و عکاسان دیگر تا حد امکان سعی داشتیم از نظارت سربازان آمریکایی فرار کنیم. ما با تغییر لباس و شکل ظاهری و عبور از مراکز بازرسی به عکاسی می پرداختیم و بدون اینکه سانسور شویم گزارش های خود را ارسال می کردیم. عکاسی جنگ به مردم کمک می‌کند تا عمق یک فاجعه جنگی را که از طریق نوشتار قابل انتقال نیست درک کنند. جنگ های داخلی آمریکا نقطه شروع عکاسی جنگ بودند. در این عکس‌ها چهره خشن و بی پرده ای از زشتی های این جنگ داخلی برای مردم فاش شد. در واقع مردمی که جنگ داخلی را اقدامی شرافتمندانه به حساب می‌آوردند با دیدن تصاویری از واقعیت های این جنگ شوکه شدند. به علت حساسیت های نظامی و استراتژیک اجازه تصویربرداری چندانی در جنگ اول جهانی به عکاسان داده نشد، هر چند عکاسی از پیکارهای مبارزاتی؛ سال ها پیش از این جنگ آغاز شده بود. عکس های جنگی در طول جنگ جهانی دوم بیشتر ترغیب کننده روحیه میهن پرستی و افشا کننده بی عدالتی های اجتماعی بودند. اما عکس های تکان دهنده از فاجعه های جنگ ویتنام باعث ایجاد روحیه و تفکرات ضد جنگ در مردم شد. سوژه های عکاسی جنگ می توانند خارج از محدوده جبهه یک جنگ نیز باشند. ثبت تصاویر ویرانه های به جا مانده از جنگ و لطمات انسانی نیز در حوزه همین عکاسی قرار دارد. در واقع هدف اصلی عکاسی جنگ به تصویر کشیدن چهره انسانی است که به هر شکل درگیر این نزاع است؛ خواه یک سرباز خسته؛ خواه یک کودک غمگین. همانطور که تاریخ نشان داده است، عکاسی جنگ تاثیر زیادی در افکار عمومی دارد و ممکن است مانند مثال جنگ ویتنام، مردم را در مقابل سیاست کشور قرار داده و حتی دولتمردان را مجبور به توقف جنگ کنند. برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام 1 نقل قول لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده
به گفتگو بپیوندید
هم اکنون می توانید مطلب خود را ارسال نمایید و بعداً ثبت نام کنید. اگر حساب کاربری دارید، برای ارسال با حساب کاربری خود اکنون وارد شوید .