«اوتو» در سومر باستان

[قاصدکــــــــ 20,154]

 

 

 

 

واژه «اوتو Utu»به معناي خورشيد و از خدايان باستاني سومر است. جايگاه اصلي پرستش او در شهر «لارسا Larsa»» در معبدي به نام «اِبَبَر E-babbar» به معناي منزلگاه تابناك بوده است.

 

 

 

در دوره نئو سومري از «اوتو» به عنوان پسر «نانا Nanna» (خداي ماه)ياد مي شود كه خود اين موضوع نشانگر تصوري بود كه روز را زاده شب مي پنداشت.

 

 

 

«اوتو» به معناي درخشان و تابان نيز مي باشد و اين اسم براي نامگذاري اشخاص آن زمان هم بكار گرفته مي شده است.در اساطير باستاني از اوتو به عنوان ياري دهنده كساني كه در معرض خطر و دشواري هستند ، ياد مي شود. شخصيت اوتو به مرور با شخصيت «شمش Shamash»، خورشيد خداي بابلي يكي مي شود.

 

 

 

در سومر باستان ، نانا خداي ماه ، نگهبان شهر «اور» و پسرش يعني اوتو ، حامي شهرهاي «سيپار» و «لارسا» بود. هر دو خدا ، باعث محو شدن تاريكي بودند ، خاصيتي كه در هر صورت بر هر فرد انساني تاثير مي گذاشت. زيرا هنگامي كه خداي ماه در تاريكي ها آينده را مي خواند و سر نوشت همگان را مي دانست خداي خورشيد با غرقه ساختن زمين در نوري خيره كننده ، نيكوكاري و سنگدلي را آشكار مي كرد.

 

 

 

بنا به باور سومريان ، همانطور كه نانا (ماه) ماههاي سال را پديد مي آورد ، خورشيد روز ها را خلق مي كرد. اوتو هر روز صبح از درهاي آسمان شرق ظاهر مي شد و در زير گنبد فلك شروع به سفر خود مي كرد تا در شب دوباره در داخل درهاي آسمان غرب ناپديد شود. او در حالي كه نور و گرما ميبخشيد ، سر چشمه عدالت ودادگري در ميان مردمان بود .كه اين باور با آيين مهر پرستي و ميترايي در ايران تشابه فاحشي دارد.

 

 

 

اوتو در شكل انساني خويش ، به صورت مردي نشانداده مي شد كه پرتو هاي خورشيد به صورت اشعه هايي از پشت شانه هاي وي ساطع بود. همچنين در شكل غير انساني به صورت قرص بالدار به نمايش در مي آمد.

 

 

به نقل از حسن نقاشي