مضرات و زیانهای ماهیگیری

[دالیا 165]

چرا من ماهیگیر نیستم ؟؟؟

 

اداره ي غذا و کشاورزي سازمان ملل متحد تخمين زده است که در حدود 70 درصد از شرکت هاي تجاري ماهيگيري جهان کاملاً استثمار شده اند، يا درحال ورشکستگي مي باشند، يا اينکه بيش از حد مجاز به صيد مي پردازند و از تکنيکهاي وحشيانه اي نظير رديابي هاي صوتي دريايي (سونار)– تورهاي انحرافي و خطوط طويل و کشتيهاي لايروبي استفاده مي کنند و کارخانجات بسته بندي ماهي يخ زده علاوه بر اينکه در تجارت ورشکسته مي شوند باعث تخريب اکوسيستم اقيانوسهان يز مي گردند. به عنوان مثال در روش خطوط طويل، ماهيگيران چهار و نيم ميليون قلاب را هر شب به آبها مي اندازند. از ميان ماهيان صيد شده در جهان يک چهارم جزء گونه هاي غيرقابل مصرف هستند و يک سوم از آنها براي تغذيه چهارپايان يا ماهيان پرورشي استفاده مي شود. در اوايل سال 1998 نشست 1600 تن از دانشمندان زنگ خطري را درمورد اقيانوسها به صدا درآورد. پنج سال بعد، کميسيون اقيانوسهاي صنعت ماهيگيري را درمورد انقراض 90 درصد از عمده ترين گونه هاي وحشي حيات اقيانوسها در طول 50 سال قبل از آن تاريخ مقصر دانست

ماهيان اصوات مختلفي را جهت اداي کلمات خاصي به کار مي برند محققين دريافته اند که اين اصوات به شکل هشداري و اعلام خطر مي باشند. ماهيان داراي سيستم عصبي کاملاً شکل يافته و رفتارهاي اجتماعي پيچيده مي باشند. آنها همچنين قابليت ياد گيري مسائل پيچيده را نيز دارند. دانشمندان انگليسي در سال2003 به اين نتيجه رسيدند که ماهيها به واسطه سيستمهاي عصبي موجود در مغزشان مي توانند درد را احساس کنند. همانطور که يک فعال حقوق حيوانات گفته است، «ماهيان صرفاً گياهاني نيستند که شنا مي کنند! » اما به نظر مي رسد که ماهيگيران حرفه اي و تفريحي خيلي راحت ادعا مي کنند که ماهيان درد را احساس نمي کنند!!!!!

پرورش ماهي و نرمتنان دريايي کمتر از ماهيگيري از آبهاي آزاد براي محيط زيست زيان آور نيست. مراکز پرورش ماهي در خطوط ساحلي عامل اصلي تخريب جنگلهاي ساحلي و زيستگاههاي طبيعي توليد مثل ماهيان مي باشند. اين در حالي است که جنگلهاي ساحلي، سپري در برابر امواج سهمگين «سونامي »17 مي باشند. بعضي از گونه هاي ماهيان، در اسارت توليد مثل نمي کنند. لذا پرورش دهندگان آنها مي بايست بچه ماهيان را از طبيعت تهيه کنند. توانايي تکثير و تزايد اين ماهيان در طبيعت به طرز خطرناکي کاهش يافته است. ماهيان پرورشي اغلب مي توانند به طبيعت فرار کنند و به دليل تداخل با ژنتيک دست نخورده ماهيان آزاد، منجر به بروز بعضي بيماريها مي شوند. عمل رايج »biomass fishing« که توسط تورهاي ريز بافت صورت مي گيرد. جهت حصول هرچه بيشتر صيد به کار مي رود. اين روش صيد که درحال حاضر به طور گسترده اي مورد استفاده قرار مي گيرد، جايگزين روش قديمي تري شده است که درآن از تورهاي با پنجره بزرگتر استفاده مي شد. در روش قديمي بچه ماهيان مي توانستند از تور عبور کنند و اين امر به بقاي نسل آنها در طبيعت کمک مي کرد. روش نوين ماهيگيري، بدون استثناء تمام ماهيان را صيد مي کند و به اين صورت به عنوان خطري براي محيط زيست مطرح است. ضمناً مراکز پرورشي ماهي مقادير عظيمي از مواد زائد نيتروژن دار را وارد طبيعت مي کنند.

زنان آبستن و حتي آنهايي که درآينده قصد بچه دار شدن دارند، به واسطه مصرف غذاهاي دريايي آلوده به جيوه، فرزندان خود را در معرض آسيبهاي مغزي جبران ناپذيري قرار ميدهند. با توجه به آمار »epa« ، در حدود 63000 مورد از کودکان متولد شده در سال - چيزي حدود % 15 از کل تعداد متولدين- زماني که در رحم مادر خود بودند، در معرض مقادير بالاي جيوه قرار داشته اند. همچنين افراد بالغي که در تغذيه خود به ميزان زيادي از ماهي استفاده مي کنند، خود نيز قرباني اثرات تضعيف کننده مسموميت با جيوه خواهند شد.

معمولاً گوشت ماهي از گوشت گاو سالمتر تلقي مي شود. اما در مطالعه اي، پس از بررسي آب درياچه ها، مشخص شد که در بيشتر از يک چهارم موارد، ماهيان داراي آلودگي شيميايي ناشي از آب درياچه ها مي باشند. به علاوه گوشت ماهي در واقع غذايي است با چربي و کالري بالا و فاقد فيبر و مملو از کلسترول که عامل اصلي بسته شدن شريانها است. . در مقاله اي در مجله 1992( »time« ( چنين آمده بود که اگر شما يک عمر از آب آلوده درياچه اي بياشاميد، کمتر از اينکه يک ماهي آن درياچه را بخوريد، دچار آلودگي هاي شيميايي مي شويد

هرساله 24000 ماهيگير درحين کار، دچار مرگ مي شوند و اين امر موجب شده که ماهيگيري به عنوان یکی ازخطرناک ترين حرفه ها در دنيا شناخته شود. طبق گفته سازمان غذا و کشاورزي سازمان ملل متحد، احتمال مرگ يک ماهيگير آمريکايي در حين کار، 16 برابر بيشتر از يک پليس يا آتش نشان است. در سال 2003 ، ظرف يک روز بيش از 200 ماهيگير در پي غرق شدن 60 قايق ماهيگيري بنگلادشي در دريا غرق شدند. همچنانکه روز به روز به لطف ماهيگيري هاي پي در پي و بي وقفه ماهيان کمياب تر مي شوند ماهيگيران هم بايد خطرات بيشتري را به جان بخرند.

آنجا که ماهيگيران دريافته اند که بخاطر ماهيگيري بيش از حد از درياها، ميزان صيد نرمال آنها به مراتب کمتر شده است، احتمال دارد که به سمت شکار ساير گونه هاي آبزيان که در زنجيره غذايي درياها در مراتب پائين تري از تکامل قرار دارند، روي آورند. مصرف کنندگان، آگاهانه يا نا آگاهانه، درحال مصرف ماهياني هستند که خود غذاي بعضي گونه هاي در معرض انقراض مي باشند.

اگر اين روند همچنان ادامه يابد، متخصصين پيش بيني مي کنند، شبکه غذايي درياها 25 تا 35 سال آينده دچار فروپاشي مي شود