Field Marshal Mis@m 259 اشتراک گذاری ارسال شده در 13 آبان، ۱۳۸۹ طرح توسعه و طراحی اولیه ی این هواپیما به سال 1955 باز می گردد. طرح موسوم به XB-70 می بایست بمب افکنی استراتژیک، بزرگ و دارای برد پروازی زیاد باشد تا بتواند جایگزین شایسته ای برای بمب افکن B-52 باشد. همانند برنامه ی تولید بمب افکن B-58، نیروی هوایی ایالات متحده خواستار استفاده از تکنولوژی های نوین در این بمب افکن بود. B-58 رقابت اصلی در مزایده ی طراحی این بمب افکن به دو شرکت معظم آن زمان یعنی بوئینگ و نورث آمریکن واگذار شد. به سال 1958 طرح کمپانی نورث آمریکن برای تولید این بمب افکن انتخاب شد و قرارداد ساخت امضاء شد. نیروی هوایی نیازمند یک هواپیما با شرایط پروازی ویژه بود. بمب افکنی که بتواند با سرعت 3 ماخ (به صورت مداوم) و در ارتفاع بسیار بالا پرواز کند، ضمن آنکه دارای برد پروازی زیادی باشد و بتواند انواع مختلفی از سلاح های هسته ای و بمب های متعارف را حمل کند. برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام اگرچه تکنولوژی رسیدن به سرعت 3 ماخ به سال 1957 محقق شده بود، اما در XB-70 از این نوع تکنولوژی الگوبرداری نشد. با توسعه ی موشکهای دوربرد ضدهوایی (SAM) ، طرح XB-70 همانند B-47 و B-58 برای همیشه کنار گذاشته شد. B-47 والکایری با توانایی فوق العاده ی پرواز در سرعت 08/3 ماخ و برد پروازی بسیار طولانی، بمب افکنی با توانایی نفوذ به عمق خاک دشمن از ارتفاع بالا و انجام بمباران اتمی مناطق حساس اتحاد شوروی بود. با توجه به اینکه اولین پرواز این بمب افکن سنگین به سال 1964 انجام شده است، باید این هواپیما را از شاهکارهای طراحی جنگنده های نظامی دانست که تاکنون نیز رکورددار سرعت در بین بمب افکن های جهان می باشد و بعید است هم توسط بمب افکن دیگری رکوردهای آن بتواند شکسته شود. B-70 از نکات بارز طراحی والکایری می توان به بدنه ی تمام فولادی و تیتانیومی که توان تحمل حرارت تا 350 درجه ی سانتیگراد را دارد، پیش سکانهای روی دماغه و ورودی مثلثی شکل موتورهای آن اشاره کرد که هم اکنون در طراحی هواپیماهای فوق مدرن استفاده ی بسیار دارد. در نخستین پرواز آزمایشی B-70 این بمب افکن توانست به راحتی به سرعتی حدود 3 ماخ در ارتفاع 75000 فوتی دست یابد. پروازهای آزمایشی این هواپیما تا سال 1966 ادامه یافت. در یکی از پروازهای آزمایشی، والکایری به راحتی توانست مسافت 1000 مایلی را در زمان 33 دقیقه طی کند. والکایری از 6 موتور توربوجت YJ-93 ساخت جنرال الکتریک سود می جست که هرکدام کششی حدود 30000 پاوند ایجاد می کردند. این موتورها از سوخت بسیار خاصی به نام اتیل بوران استفاده می کردند که بسیار گران قیمت بود و در مخازن تعبیه شده در درون بالها ذخیره می گشت. موتورها در محفظه های مثلثی شکل با خروجی های دایره ای جداگانه قرار داشتند. والکایری به دلیل طرح خاص بالها، از پایداری دینامیکی بسیار خوبی در ارتفاع پائین و سرعت کم برخوردار بود. به منظور پایداری آیرودینامیکی، بخش خارجی بال با توجه به سرعت هواپیما بین 25 تا 65 درجه به سمت پائین خم می شد. والکایری در پایلونهای میانی می توانست تا 16 بمب هسته ای یا 50000 پاوند بمب متعارف سقوط آزاد را حمل نماید. والکایری همانند سلف خود B-52 دارای هیچگونه وسیله ی دفاعی نبود و بهترین مدافع آن، سرعت بسیار زیاد و سیستم های ضداغتشاش الکترونیکی پیشرفته اش بود. (ECM) این بمب افکن چهار خدمه داشت که دو نفر خلبان و دو نفر دیگر مسئول سیستم های بودند. هر 4 خدمه در کپسولهای تحت فشار خاصی (همانند آنچه در سفینه های پروازی وجود دارد) قرار می گرفتند که تنها راه زنده ماندن در آن سرعت وحشتناک و ارتفاع بسیار بالا بود. تنها دو فروند از این بمب افکن تولید شد. طرح این هواپیما تمام درخواستها و نیازهای نیروی هوایی را طبق قرارداد اولیه تامین می کرد ولی آسیب پذیری آن در برابر موشکهای SAM باعث کنارگذاری طرح شد زیرا بدنه ی هواپیما در هنگام پرواز با سرعت کمتر از 3 ماخ بسیار راحت تر قابل شناسایی می شد و می توانست شکار موشکهای سام اتحاد شوروی قرار گیرد و این به دلیل نوع خاص بال دلتا شکل و نازک آن بود که امکان پرواز با سرعت کم با مانورپذیری بالا در ارتفاع پائین را به هیچ وجه نداشت. به سال 1961 پرزیدنت کندی (رئیس جمهور فقید ایالات متحده) به دلیل گران تمام شدن نمونه ی اولیه ی والکایری (حدود 700 میلیون دلار) دستور داد که تنها به منظورهای تحقیقاتی از این هواپیما استفاده شود زیرا وی به آسیب پذیری این بمب افکن در جنگ پی برده بود و اعتقاد به استفاده از موشکهای دوربرد هسته ای به جای استفاده از بمب افکن پیدا کرده بود. بدین ترتیب پروژه ی XB-70 که در سال 1964 اولین نمونه اش ساخته شده بود به سال 1969 برای همیشه بسته شد. همانطور که ذکر شد تنها دو فروند از این بمب افکن ساخته شد. هر دو بمب افکن جهت آزمایشات مافوق صوت در اختیار سازمان ناسا قرار گرفت اما بمب افکن دوم (به شماره سریال 0207-62) به تاریخ 8 ژوئن 1966، در یک پرواز آزمایشی مافوق صوت با جنگنده ی F-104N برخورد کرد و از بین رفت. بمب افکن اول (به شماره سریال 0001-62) از سال 1967 تا 1969 در اختیار ناسا بود و از سال 1969 به مرکز تحقیقات ناسا (Dryden) واقع در کالیفرنیا فرستاد شده و از آن تاریخ تاکنون در آن مکان نگهداری می شود. مشخصات فنی ماموریت: بمب افکن استراتژیک و مافوق صوت موتورها: 6 عدد موتور YJ-93 ساخت جنراال الکتریک با کشش هرکدام 30000 پاوند (با استفاده از سیستم AB) حداکثر سرعت: 1/3 ماخ در ارتفاع 73000 فوتی سقف پرواز خدمتی: 77350 فوت سرعت عملیاتی: 3 ماخ در ارتفاع 72000 فوتی برد پروازی: 4288 مایل = 6900 کیلومتر وزن عملیاتی: 534700 پاوند = 243 تن طول: 185 فوت = 39/56 متر و با احتساب دو لبه ی کوچک انتهای بالها = 5/58 متر فاصله ی دو نوک بال: 105 فوت = 32 متر ارتفاع: 30 فوت و 9 اینچ = 4/9 متر مساحت بال: 9/6296 فوت مربع = 585 متر مربع چند فیلم از پرواز B-70 برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام نقل قول لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده
به گفتگو بپیوندید
هم اکنون می توانید مطلب خود را ارسال نمایید و بعداً ثبت نام کنید. اگر حساب کاربری دارید، برای ارسال با حساب کاربری خود اکنون وارد شوید .