پاسارگاد

Astraea · 30 خرداد، ۱۳۸۹

پاسارگاد يا دشت مرغاب جلگه مرتفعي است در شمال غربي استان فارس كه در دامنه تپه ها و كوه هاي منشعب از جبال زاگرس واقع شده است.شكل آن به مستطيلي مي ماند كه در شمال 12-10 كياومتر عرض دارد و در شرق و غرب حدود 25 كيلومتر طول دارد و قسمت پاييني آن (در واقع در جنوب غرب) نوك تيز مي شود. و به تنگي منتهي مي گردد كه 12 كيلومتر طول و 200 تا500 متر عرض دارد و « تنگ بلاغي» خوانده مي شود و پاسارگاد را از كوتاهترين راه به جلگه سيوند مي رساند.

دشت مرغاب يا جلگه پاسارگاد را رودخانه پلوار سيراب مي كند . بخاطر همين رودخانه پلوار ، جلگه پاسارگاد هميشه بارور و نشيمنگاه اقوام بوده است.

محوطه باستانی پاسارگاد در 138 كيلومتري شيراز،در فاصله سه كيلومتري جاده آسفالته شيراز به آباده قرار دارد.دشتي كه پاسارگاد در آن واقع شده، همانطور که اشاره شد ، به نام دشت مرغاب ناميده مي شود و مساحتي تقريباً 20*15 كياومتر و ارتفاعی حدود 1200 متر از سطح دريا دارد.

موقعيت قرارگيري پاسارگاد نسبت به روستاهاي اطراف و نسبت به جاده اصلي شيراز به آباده

ماخذ : سازمان نقشه برداري كل كشور .

پاسارگاد را راهي شاهي به تخت جمشيد و شوش پيوند داده، هرتسفلد و ديگران آثار اين راه را در جلگه مرغاب يافته اند كه از شمال وارد مي شده و از مغرب تل تخت مي گذشته و به كنار آرامگاه كورش مي آمده و سپس يكراست به تنگ بلاغي مي رسيده. بعدها اين راه به طرف شرق كشانده شده است، به گونه اي كه جادة شاهي اصفهان- شيراز از سمت شمال،از دو سه كيلومتري مشرق رودخانة پلوار به جنوب و جنوب شرقي سرازير مي شده و در جنوب شرقي به تنگ بلاغي مي رسيده است. از ميان اين راه ، جاده اي عمومي به دهكده مادر سليمان يا مرغاب مي رسد كه اكنون به روستای به نام پاسارگاد معروف است و پس از گذر از پلي فلزي ( تازه احداث ) ، يكراست به سوي آرامگاه كوروش مي رود تا از آن جا به شمال و شرق پيچيده و آثار ديگر را دور زند.

Astraea · 23 مرداد، ۱۳۸۹

بنايي كه از مهمترين قسمت مجموعه پاسارگاد است ، ساختمان آن به صورت اتاقي با سقف شيب دار ساخته شده است كه بر روي سكويي سنگي 6 پله قرار داشته و مساحت قاعده آن 20/164 متر مربع است. اتاق آرامگاه به ابعاد 25/5×4/6 متر بوده و كالبد كوروش در اصل بر فراز تختي زرين در درون آن قرار گرفته است . قطر ديوار اتاق 5/1 متر و در ورودي آرامگاه در سمت شمال غربي است. سنگ هاي بكار رفته در بنا بسيار بزرگ بوده و برخي تا 7 متر درازا دارند و ارتفاع آنها در حدود 11 متر است در شيب سقف آرامگاه دو حفره بزرگ وجود دارد كه براي سبك كردن سنگ ها و كم كردن از بار سقف ايجاد شده است و برخي اشتباها جاي نگهداري كالبد كوروش و همسر او دانسته اند. آرامگاه كوروش ، در همه دوره هاي هخامنشي مقدس به شمار مي آمده و اين امر باعث گرديد كه در دوران اسلامي هم اين تقدس حفظ گردد. اما تغيير اصل بنا ديگر مشخص نبوده است و از سوي ديگر مردم هم ساختن بناهاي با عظمت سنگي را خارج از قوه بشري مي دانسته اند و براي جلوگيري تخريب آن توسط اعراب ساخت آن ها را به حضرت سليمان نسبت مي داده اند.دردوران اتابكان فارس كه پاسارگاد و تخت جمشيد اهميتي دوباره يافت و حتي پارس و ايران هم (ملك سليمان)خوانده شد با استفاده از ستون ها و سنگ هاي كاخ ها، مسجد جامعي در پيرامون آرامگاه ساخته و محرابي نيز به سنگ درون اتاق آرامگاه حجاري شد ، اما در سال 1350 شمسي ، پس از بررسي ، سنگ ها به جاي اصلي خود منتقل شدند. پس از كشته شدن كوروش كبير در جنگ با سكاها يا ايرانيان شمالي ، جسد وي را موميايي كرده و درون تختي از زر نهاده و اشياي مهم سلطنتي و جنگي او را كنار وي گذارده بودند. در حمله اسكندر مقدوني ، يك شخص مقدونيه اي در اين آرامگاه را شكسته و اشياي آن را تاراج كرده و كالبد را گزند رسانيده بود

Astraea · 23 مرداد، ۱۳۸۹

Astraea · 23 مرداد، ۱۳۸۹