5 شهری که آینده‌ پیاده مداری را نشان می‌دهند

[Mohammad Aref 120,438]

راه رفتن در شهرها چیزی بیش از یک عبور و مرور ساده است. پیاده روی، تناسبی از فضای شهری برای زندگی روزانه ارائه می‌دهد. این به معنای بخشی فعال از محیط زیست شهری بودن از طریق یادگیری، درک و شکل دادن به شهر در سطحی انفرادی می‌باشد. پیاده روی یکی از مردمی‌ترین و عادلانه‌ترین راه‌های گشتن است، اما همچنین یکی از مرتبط‌ترین راه‌ها به عوامل خارج از کنترل فرد می‌باشد، مثل توانایی‌های اجتماعی یا فیزیکی و وجود زیرساختی برای راه رفتن راحت و ایمن.

 

این‌ها عواملی هستند که پیاده مداری را تعریف می‌کنند، که اشاره به میزان امنیت، تناسب و کارآمدی آن برای راه رفتن در یک محیط شهری دارد. پیاده مداری دارای تأثیری مستقیم بر تحرک پذیری ساکنان شهری است، چنانکه این واژه اغلب احتمال انتخابِ پیاده روی از بین دیگر حالات حمل‌ و نقلی در یک محدوده از سوی فرد عادی را بیان می‌دارد.

 

زمانی که پیاده مداری را ارزیابی می‌کنیم، اولین چیزی که باید مد نظر قرار داده شود دسترسی افراد به سه حوزه تفریحی، تجاری، و سرگرمی می‌باشد – اماکنی چون، پارک‌ها، رستوران‌ها، موزه‌ها، و … . سپس می‌توانیم شرایط مسیرهای پیاده‌روی که باید برای رسیدن به این مقاصد طی شوند را در نظر بگیریم. درک فرد از راه رفتن – تمایل وی به انتخاب دیگر روش‌های حمل و نقلی – تحت تأثیر کیفیت و امنیت پیاده‌روها قرار دارد. فضاهای عمومی که بهترین شیوه‌های طراحی پیاده‌روها را با هم ترکیب می‌کنند، پیاده‌روی بیشتر را تشویق کرده و کیفیت زندگی شهری را بهبود می‌بخشد.

مناطق مخصوص عابر پیاده، پیاده‌روهای به خوبی نگهداری شده، و علائم خوب ترافیکی برای تقویت پیاده مداری شهر مهم هستند، چنانکه در جوئیزدوفورا ی برزیل مشهود است. عکس توسط ماریانا گیل/ سایت اِمبارک برزیل.

 

برنامه ریزان شهری در شهرهای عمده سراسر جهان چگونگی سفرهای ما را مورد بازاندیشی قرار داده و بسیاری بر این باورند که پیاده مداری باید دارای نقشی اساسی باشد. آمستردام، کپنهاگ، هلسینکی، زوریخ، و هامبورگ همه به سوی آینده ای حرکت می‌کنند که در آن خیابان‌ها افراد بیشتر و ماشین کمتری داشته باشند. در اینجا چگونگی عمل این 5 شهر برای تشویق سفر پیاده و بهبود زندگی روزانه‌ی ساکنین شهری آورده شده است.

 

هلسینکی، فنلاند

هرچه افراد بیشتری در یک شهر وجود داشته باشند، تعداد ماشین کمتری باید مجاز به عبور و مرور در خیابان‌ها باشند. این منطق پایتخت فنلاند است که در برنامه ای جدید که به “منسوخ کردن” مالکیت خودرو تا سال 2025 امیدوار است به تفصیل آمده است. این شهر توسعه شبکه ای متراکم، پیاده مدار و برای به هم پیوستن محله‌ها را با اولویت بندی حمل و نقل فعال، برنامه ریزی کرده است. این ایده بر آن است تا محل کار، خانه، اوقات فراغت، مراکز تجاری و مدرسه را آ­­ن­قدر به هم نزدیک کند که سفرهای روزانه را به صورت پیاده و یا توسط دوچرخه میسر ساخته و سفرهای ماشینی را غیر ضروری سازد.

برنامه توسعه هلسینکی هدفی را برای ساکنین در نظر گرفته است که تا سال 2050 تمام سفرهای روزانه را به صورت پیاده یا با دوچرخه انجام دهند. عکس توسط مجله شهر ساعت/ فلیکر.

 

کپنهاگ، دانمارک

کپنهاگ با پیش‌بینی آینده‌ی تحرک پایدار، ابتدا در دهه 1960 مکان‌هایی را منحصراً برای عابران پیاده ایجاد کرد. امروزه، این شهر به شبکه‌ی دوچرخه‌سواری خود مشهور بوده و پیاده‌روهای بسیار پراکنده‌ی آن توسط شکل‌های مختلف حمل‌ و نقل به هم پیوسته‌ هستند. تحول کپنهاگ با رهبری ژان گل، نشان دهنده تغییری در ادراک و فهم می‌باشد – شناخت اینکه افزایش مسیرهای عابر پیاده برای پیاده روی و حمل و نقل فعال می‌تواند یکی از اولین گام‌ها برای رسیدن به بهبود تحرک پذیری و ایجاد شهری بهتر برای مردمش باشد.

یکی از مناطق منحصر به عابر پیاده کپنهاگ. عکس توسط مجله شهر ساعت/ فلیکر.

 

زوریخ، سوئیس

در زوریخ، 34 درصد از سفرها پیاده و یا با دوچرخه انجام می‌شوند. ارائه تحرک‌ کارآمد، یکپارچه و چند وجهی، به افراد اجازه می‌دهد تا بدون ماشین تقریباً به هرجایی که می‌خواهند بروند؛ این یکی از دستاوردهای بارز این شهر بوده است. برنامه‌های توانمندسازی حمل‌ و نقل فعال در سال 1996 با اصطلاح تعهد تاریخی آغاز شد. این برنامه مقرر ساخته است که هیچگونه فضای پارکینگی جدیدی نباید در شهر ایجاد شود، مگر آنکه به صورت جایگزین پارکینگ‌های قبلی باشند – که این امر استفاده از ماشین در مناطق شهری را محدود می‌کند. از آن زمان به بعد، ساخت پارکینگ‌ها تقریباً زیرزمینی شده تا فضای سطح روی زمین برای ساخت پارک، فضاهای عمومی، و فضای منحصر به عابر پیاده اختصاص یابد.

از آنجا که از اواسط دهه 1990 پیاده مداری در اولویتِ شهر زوریخ قرار داشته است، در حال حاضر 34 درصد از سفرها در این شهر به صورت پیاده یا با دوچرخه صورت می‌گیرند. عکس توسط ریموند تئودو/ فلیکر.

 

هامبورگ، آلمان

در سال 2011 هامبورگ به خاطر استراتژی‌های یکپارچه برنامه‌ریزی و اهداف تحرک‌پذیر خود، پایتخت سبز اروپا نام گرفت. هدف اصلی این شهر دسترسی کامل به فضاهای شهری به صورت پیاده یا با دوچرخه می‌باشد، به همراه 40 درصد از زمین‌های شهر که به فضای سبز اختصاص داده شده‌اند. هدف این شبکه سبز، نه تنها کاهش حرکت ماشین‌ها در منطقه مرکزی، بلکه نیاز به استفاده از آن‌ها بوده است، که نشان می‌دهد شهرهای بزرگ می‌توانند پیاده مدار بوده و برای مردم طراحی شوند.

در هامبورگ، شبکه سبز، فضاهای سبز عمومی را در شهر به هم متصل ساخته و حمل‌ونقل فعال را تشویق می‌کند. عکس توسط فلری/ فلیکر.

 

آمستردام، هلند

آمستردام همگام با دوچرخه سواری حرکت می‌کند. در بیشتر نقاط شهر، محدودیت‌های سرعتی به سختی به 30 کیلومتر در ساعت می‌رسند (از آن تجاوز نمی‌کنند)، و اولویت را به افراد و حمل‌ونقل فعال می‌دهد. مادامی‌که پیاده‌روی با گرایش بیشتر و بیشتر افراد به دوچرخه‌سواری کاهش می‌یابد، این شهر برای متوازن ساختن آن با سرمایه‌گذاری‌های جدید در زمینه پیاده مداری تلاش می‌کند. آمستردام در حال حاضر فضاهای عمومی جدیدی را توسعه می‌بخشد که دو ویژگی خواهند داشت:

 

1) محدودیت سرعت پایین، که شرایط عادلانه‌ای را برای تمامی شیوه‌های حمل و نقل ایجاد می‌کند.

 

2) بخش‌های تفکیک شده بین این حالات، که تضمین می‌کند پیاده‌ها مجدداً در پیاده روهای محدود، سازمان دهی نشوند.

آمستردام با قرار دادن محدودیت‌های سرعتی در بیشتر خیابان‌های شهر و طراحی فضاهای خاص بدون ماشین، به حمل‌ونقل قدرتمند پویا دست یافته است. عکس توسط ماریانو منتل/ فلیکر.

 

منبع: سایت آقای شهردار