جستجو در تالارهای گفتگو

قصه پرغصه تالاب های ایران شاید آن روز، یعنی ۱۳ بهمن ۱۳۴۸ که چند کشور به دعوت ایران جمع شدند و کنوانسیون رامسر برای حفاظت از تالاب ها را امضا کردند، فکرش را نمی کردند روزی از بیشتر تالاب های ایران تنها یک نام و جای کم آب یا خشک شده ای باقی بماند. هامون، پریشان، شادگان و تالاب انزلی هیچ کدام شبیه آن روزی نیستند که ۴۸ سال پیش کشورهای زیادی را راهی شهر رامسر کرد. براساس این پیمان نامه کشورهای عضو قرار گذاشتند روی تالاب های مهم جهان (بویژه زیستگاه های پرندگان آبزی و کنارآبزی و نحوه حفاظت از آنها) مطالعه و تحقیق کرده و از آنها حمایت کنند. در میان نام تالاب های ثبت شده در این کنواسیون، ۲۲ تالاب مربوط به کشور ایران است؛ البته سه سال پیش رئیس سازمان محیط زیست اعلام کرد، نام دو تالاب دیگر به این نام ها اضافه شده و تعداد تالاب های ثبت شده به کنوانسیون رامسر به ۲۴ تالاب رسیده است. ایران با توجه به شرایط ویژه محیط زیستی خود تالاب های متنوعی دارد که هر کدام در بخش هایی از استان های کشور پراکنده شده اند. سرزمین های مرطوب به انواع مختلفی چون دریاچه، تالاب، مرداب، باتلاق، لشاب و حتی بخش های جزئی تر تقسیم می شوند. تالاب ها یکی از این انواع هستند و ویژگی بخصوصی که آنان را از دیگر انواع سرزمین های آبی جدا می کند، پوشش گیاهی و حیوانی این تالاب هاست، زیرا این تالاب ها هم دارای پوشش گیاهی خاص و زیبا هستند و هم عمدتا ماهیان و جانوران زیادی در این آب ها زندگی یا در فصل های خاصی برای تأمین غذا و زندگی خود به تالاب های ایران مهاجرت می کنند. یکی دیگر از ویژگی های تالاب ارتفاع آن است، در مورد تالاب ها گفته می شود ارتفاع آب آنها باید ده متر باشد. این تعادل میان آب، گیاه، جانوران و پرنده هاست که تالاب ها را زیبا و حیات آنها را به جریان می اندازد. از میان این تالاب های ایران، ارومیه، انزلی، شادگان، هامون و گاوخونی مهم ترین آنها هستند که اغلب به خط قرمز نزدیک شدند یا از آن گذشته اند. تالاب میانکاله، دریاچه پریشان، دریاچه ارومیه، دریاچه نی ریز، مرداب انزلی، تالاب شادگان، هامون و هیلمند، دریاچه قوپی، هامون پوزاک، شورگل، بندر کیاشهر، امیرکلایه، قوری گل، مجموعه آلاگل، آلما گل و آجی گل، خوران، مجموعه رود شور، رود شیرین و رود میناب، رود گز و رود حرا، تالاب گاوخونی، خلیج گواتر، جزیره شیدوار، تالاب قمیشان و تالاب فریدونکنار، تالاب های بین المللی ایران هستند.تالاب هایی که نام آنها زیاد شنیده شده و تا قبل از نابودی بسیار خبرساز شدند، اما هیچ کدام از این خبرها و حمایت های دوستداران محیط زیست به کمکشان نیامد و امروز هر کدام داستانی از سرگذشت خشک شدن خود دارند و همان دوستداران محیط زیست داستان هایشان را نقل می کنند و می گویند، ارومیه چطور از بی آبی خشک شد، هامون چگونه از بین رفت، شادگان رفته رفته قربانی صنعت و کارخانه های صنعتی دور و بر خود شد، از انزلی چند مدت دیگر تنها یک باتلاق باقی می ماند و سرنوشت برای پریشان جز پریشانی باقی نگذاشت... . ● «زره وار» نمی میرد، اما کم آب می شود! نقشه ایران را به هر سو بروید از شمال تا جنوب می توان آدرس تالاب های ایران را روی آن مشخص کرد. تالاب «زره وار» تا قبل از آن که آب خود را به تدریج از دست بدهد، یکی از پرآب ترین تالاب ها در منطقه کردستان بود. به گفته دکتر کردوانی این تالاب ویژگی بخصوصی دارد که از مرگ زودهنگام آن جلوگیری خواهد کرد و آن ۸۰۰ میلی متر بارندگی سالانه در این منطقه است و هنوز آب این دریاچه را نگه داشته است، وی در مورد کم شدن آب دریاچه توضیح داد: «بخش دیگر آب این تالاب از طریق آب های زیرزمینی تأمین می شد و عمده این آب ها به دلیل مدیریت های ناصحیح کم شد. به این دلیل که در سال ۶۰ طرح جدیدی برای کشاورزان در منطقه به وجود آمد و بر اثر این طرح ده ها حلقه چاه در منطقه زده شد و بر اثر این اقدام منابع آبی رفته رفته آنقدر پایین رفت تا در حال حاضر باعث یخ زدن دریاچه بر اثر سرما شده است، اتفاقی که تا پیش از این نمی افتاد و دریاچه زریوار مانند همیشه پر از آب بود.»