جستجو در تالارهای گفتگو

ماهواره می‌وی سال گذشته در مدار مریخ مستقر شد دانشمندان فکر می کنند که به یافتن پاسخ این سوال که بخش اعظم اتمسفر مریخ چگونه از میان رفته است نزدیک تر شده اند. محققان مسئول ماهواره می‌ون (Mars Atmosphere and Volatile Evolution) ناسا اولین مجموعه بزرگ یافته های حاصل از داده های جمع آوری شده توسط این ماهواره را منتشر کرده اند. این مطالعات شرح می دهد که هوای مریخ در ارتفاعات بالای اتمسفر چگونه در جریان کنش متقابل با نور خورشید فرسایش پیدا می کند و در فضا پراکنده می شود. آنها حساب کرده اند که میزان گاز گریخته از اتمسفر چقدر است و اشاره می کنند که چرا این میزان ممکن است در گذشته بیشتر بوده باشد. بروس جاکوسکی محقق اصلی ماهواره گفت که نتایج منتشره متکی بر داده هایی است که فقط در ۶ تا ۷ ماه اول ماموریت ماهواره جمع آوری شده. کلیه مشاهدات قبلی توسط ماهواره ها و مریخ نوردها حاکی بود که سیاره سرخ زمانی پوشیده از لایه غلیظی از گازها بوده که امکان حضور آب مایع بر سطح را فراهم می کرده. این برداشت (وجود آب سطحی) در مشخصه های سطح مریخ، مثل آثاری که شبیه بستر رودها، دلتاها و دریاچه هاست مشهود است. اما فشار هوای مریخ امروز کمتر از یک درصد زمین است، یعنی اگر آب مایع را روی سطح بریزید (بسته به جای آن) می جوشد و بخار می شود یا یخ می بندد. طرحی از برخورد توفان های خورشیدی به مریخ که باعث پرتاب یون ها از لایه بیرونی اتمسفر مریخ می شود بخشی از این هوا احتمالا با مواد معدنی سطح مریخ میان‌کنش داشته و در آن ذخیره شده است. با این حال محتمل‌ترین توضیح برای از بین رفتن اتمسفر مریخ - توضیحی که می‌ون محک زدن آن را سال گذشته شروع کرد - این است که خورشید به تدریج آن را فرسایش داده، و سیاره را از یک کره گرم و مرطوب تبدیل به جایی خشک و سرد کرده است. این ماهواره هنگام گردش در مدار چند بار شیرجه های عمیق به داخل اتمسفر زده است. این به اصلاح شیرجه ها آن را به ارتفاع ۲۰۰ کیلومتری از سطح رسانده که امکان نمونه برداری از گازهای حاضر و بررسی رفتار این گازها در اثر تحریک توسط انرژی خورشید را فراهم کرده است. خورشید در حال انتشار جریان ثابتی از ذرات باردار است که به اصلاح به آن بادهای خورشیدی می گویند. این بادها حامل میدان های مغناطیسی است که وقتی به کرات برخورد می کند میدان های الکتریکی ایجاد می کنند. این میدان ها به یون های اتمسفر سرعت می بخشند، و این یون ها یا مستقیما راهی فضا می شوند یا به سایر عناصر موجود در جو برخورد می کنند طوری که باعث گریز آنها از جو می شوند. میزان نابودی ممکن است در ظاهر ناچیز به نظر برسد، اما وقتی قدمت ۴.۵ میلیارد ساله مریخ را در نظر بگیرید، قابل توجه است. جاسپر هالکاس از دیگر دانشمندان این ماموریت از دانشگاه آیووا گفت که با حساب آنها هر ثانیه حدود ۱۰۰ گرم اتمسفر از جو می گریزد. دانشمندان سعی دارند بفهمند مریخ چه زمانی از جایی گرم و مرطوب به مکان امروزی بدل شد او می گوید:‌ "اینها اکسیژن و دی اکسیدکربن هستند که سیاره را ترک می کنند، موادی که برای آب و در مجموع آب و هوای سیاره مهم هستند." تیم می‌ون همچنین شاهد تاثیر برخورد مواد پرتاب شده از تاج خورشید (CME) بر اتمسفر مریخ بودند. سی‌ام‌ای یک حباب عظیم گازی در حالت برانگیخته است که مثل گدازه از خورشید فوران می کند. سی‌ام‌ای سریع تر از باد خورشیدی حرکت می کند و حاوی انرژی حتی بیشتری است. هنگام برخورد این حباب به اتمسفر مریخ، می‌ون شاهد گریز مواد از جو به اندازه حداقل ۱۰ تا ۲۰ برابر بیش از حالت معمولی بود. دکتر هالکاس می گوید: "بادهای خورشیدی پیشتر در تاریخ منظومه شمسی متداول تر و فشرده تر بودند، بنابراین انتظار داریم که در گذشته های دور دایما اتفاق می افتاده اند و مقدار خیلی زیادی از اتمسفر را فرسایش می داده اند." او می گوید به این ترتیب شاید بخش اعظم اتمسفر در دوره های اولیه مریخ از میان رفته باشد. البته اگر مریخ یک میدان مغناطیسی فراگیر را حفظ می کرد، ممکن بود بتواند این یورش دایمی و فرساینده از طرف خورشید را تاب بیاورد. دانشمندان اما فکر می کنند که دینامیک داخلی به وجود آورنده چنین میدانی، احتمالا پس از چندصدمیلیون سال اول تشکیل سیاره فروپاشید. بخت با ما یار بوده که زمین همچنان دارای یک میدان مغناطیسی قوی است که در برابر ذرات خورشیدی از آن محافظت می کند. وگرنه اتمسفر زمین هم احتمالا دچار سرنوشت مریخ می شد. نوع سنگ های مریخ نشان می دهد که آب زمانی روی سطح این سیاره جریان داشته منبع : bbc/science

سلام یک سوال داشتم من یک مجله (چاپی) باموضوع برق والکترونیک می خواستم برای خرید یامشترک شدن . قبلا بود مثل ایران شماتیک یا حتی دانشمند هم یک صفحه الکترونیک داشت ولی الان نیست دیگه .

دراینجامی خواهیم باکمک شمادوستان اساتیدایرانی سرتاسرحهان رامعرفی کنیم؟ سعی کنیداگرخبری هم ازشخص معرفی شده درانجمن است لینک کنید. وبرعکسخبری که درانجمن قراردادیم لینک اون شخصی هم بدیم.

سرنوشت غم انگيز دانشمند ايراني در تاریخ علم ایران به کمتر کسی به اندازه خازنی ستم و بی‌توجهی شده است. خازنی می‌توانست از پیشگامان توسعه علمی و فنی در ایران باشد؛ اما همچو بسیاری از مواقع، دانش او یا به فراموشی سپرده شد و یا از آن به منظور گسترش خرافات و ترویج جهل استفاده شد. ابوالفتح عبدالرحمان منصور خازنی، دانشمند علم حیل (مکانیک) و اخترشناس بزرگ سده پنجم و ششم هجری، خدمتکار و خادم خزانه‌دار دربار سلجوقی مرو در خراسان بود. شهر مرو در آن زمان یکی از پایگاه‌های بزرگ علمی ایران بشمار می‌رفته است و «یاقوت حموی» از هشت کتابخانه آن نام می‌برد که یکی از آنها بنام «عزیزیه» به تنهایی دوازده هزار کتاب در اختیار داشته است. او بدون اینکه هیچگونه امتیاز یا اعتبار خانوادگی یا علمی داشته باشد، بدون اینکه مدارج شاگرد و استادی را سپری کند و حتی بدون اینکه از لحاظ شغلی نیازی به دانستن داشته باشد؛ به دلخواه و میل قلبی خود، فرصت‌های روزانه را صرف آموختن مکانیک و اخترشناسی می‌کند. هنگامی که خیام و دیگر دانشمندان همکارش در عصر ملکشاه سلجوقی و به فرمان او، آغاز به تنظیم و احیای نظام گاهشماری خورشیدی ایرانی می‌کنند؛ خازنی نیز بطور مستقل و بدون ارتباط با آنان به همین محاسبات می‌پردازد و از جمله شیوه پیشنهادی خود در محاسبه نوروز یا نخستین روز سال را برای آنان به اصفهان می‌فرستد. جالب اینکه گروه خیام، قاعده محاسباتی یک خدمتکار بی‌نام و نشان را به نام خود او می‌پذیرند و بکار می‌بندند. خازنی نتیجه تمامی آن محاسبات و شیوه‌های خود را در کتابی به نام «زیج سنجری» ثبت می‌کند و در این زیج، همچنین به بررسی گاهشماری هندی، سغدی، عبری، یزدگردی و سلوکی می‌پردازد. او توابع مثلثاتی با تفاضل‌های اول و دوم را با دقت سه رقم محاسبه می‌کند. در بخش‌های متنوعی به محاسبه مسئله تعدیل زمان، مسیر و زمان حرکت‌های خورشید، ماه، ستارگان و سیارات (گاه با دقت یک ثالثه)، جدول‌های پیش‌بینی خورشیدگرفتگی و ماه گرفتگی، و نیز جداولی در پیش‌بینی زمان پیدایی و خط‌سیر «کید»ها (دنباله‌دارها) می‌پردازد. نوشته‌های خازنی نشان می‌دهد که او همواره به دنبال شیوه‌های نوین و دقیق‌تر در رصد و محاسبه بوده و صرفاً تکرارکننده محاسبات پیشینیان نبوده است. علیرغم اینکه نسخه‌های خطی کاملی از زیج سنجری وجود دارد، اما تاکنون این کتاب مهم و بی‌نظیر خازنی در ایران منتشر نشده است. خازنی در بخش دیگری از فعالیت‌های علمی و شاید تحت تأثیر شغل ارباب خود، به ابداع و اختراع یک ترازوی آبی برای اندازه‌گیری جرم حجمی مواد و میزان خلوص آلیاژها می‌پردازد. او شیوه‌های سنجش و ساخت ترازوی خود را در کتابی به نام «میزان‌الحکمه» شرح می‌دهد و شخصاً نمونه‌ای از آنرا برای دربار مرو می‌سازد. در دایره‌المعارف «زندگینامه دانشمندان جهان» (چاپ نیویورک، ترجمه فارسی گزیده‌ای از آن زیرنظر استاد احمد بیرشک) نقل شده است که: «برآورد اهمیت خازنی کاری است دشوار. ترازوی آبی او جای تردید باقی نمی‌گذارد که او در زمره بزرگترین سازندگان ابزارهای علمی در همه اعصار شمرده می‌شود. در علم حیل کتاب دیگری شناخته نشده است که سنت کتاب میزان‌الحکمه را ادامه داده باشد. پس از آن، علم اوزان تبدیل به کاردستی اشخاصی شد که ترازوهای ساده می‌ساختند و از آن پس، این رشته از سنت علمی خود بیرون رفت.»