جستجو در تالارهای گفتگو

سيستم عامل در رابطه با مديريت حافظه دو عمليات اساسی را انجام خواهد داد : هر پردازه یه منظور اجراء می بايست دارای حافظه مورد نياز و اختصاصی خود باشد . از انواع متفاوتی حافظه در سيستم استفاده مي كند تا هر پردازه قادر به اجراء با بالاترين سطح کارآئی باشد. سيستم عامل در ابتدا می بايست محدوده‌های حافظه مورد نياز هر نوع نرم افزار و برنامه‌های خاص را فراهم نمايند. مثلا" فرض کنيد سيستمی دارای يک مگابايت حافظه اصلی باشد. سيستم عامل کامپيوتر فرضی، نيازمند 300 کيلو بايت حافظه است. سيستم عامل در بخش انتهائی حافظه مستقر و به همراه خود درايورهای مورد نياز یه منظور کنترل سخت افزار را نيز مستقر خواهد کرد. درايورهای مورد نظر به 200 کيلو بايت حافظه نياز خواهند داشت. بنابراين پس از استقرار سيستم عامل بطور کامل در حافظه، 500 کيلو بايت حافظه باقيمانده و از آن برای پردازش برنامه‌های کاربردی استفاده خواهد شد. زمانيکه برنامه‌های کاربردی در حافظه مستقر می‌گردند، سازماندهی آنها در حافظ بر اساس بلاک هائی خواهد بود که اندازه آنها توسط سيستم عامل مشخص خواهد شد. در صورتی که اندازه هر بلاک 2 کيلوبايت باشد، هر يک از برنامه‌های کاربردی که در حافظه مستقر می گردنند، تعداد زيادی از بلاک های فوق را (مضربی از دو خواهد بود)، بخود اختصاص خواهند داد. برنامه‌ها در بلاک هائی با طول ثابت مستقر می‌گردند. هر بلاک دارای محدوده‌های خاص خود بوده که توسط کلمات چهار و يا هشت بايت ايجاد خواهند شد. بلاک ها و محدو ده‌های فوق اين اطمينان را بوجود خواهند آورد که برنامه‌ها در محدوده‌های متداخل مستقر نخواهند شد. پس از پر شدن فضای 500 کيلوبايت اختصاصی برای برنامه‌های کاربردی، وضعيت سيستم به چه صورت تبديل خواهد گرديد؟ در اغلب کامپيوترها، می‌توان ظرفيت حافظه را ارتقاء و افزايش داد. مثلا" می‌توان ميزان حافظه RAM موجود را از يک مگابايت به دو مگابايت ارتقاء داد. روش فوق يک راهکار فيزيکی برای افزايش حافظه بوده که در برخی موارد دارای چالش های خاص خود می‌باشد. در اين زمينه می بايست راهکارهای ديگر نيز مورد بررسی قرار گيرند. اغلب اطلاعات ذخيره شده توسط برنامه‌ها در حافظه، در تمام لحظات مورد نياز نخواهد نبود. پردازنده در هر لحظه قادر به دستيابی به يک محل خاص از حافظه است. بنابراين اکثر حجم حافظه در اغلب اوقات غير فابل استفاده است. از طرف ديگر با توجه به اينکه فضای ذخيره سازی حافظه‌ها ی جانبی نظير ديسک ها بمراتب ارزانتر نسبت به حافظه اصلی است، می‌توان با استفاده از مکانيزمهائی اطلاعات موجود در حافظه اصلی را خارج و آنها را موقتا" بر روی هارد ديسک ذخيره نمود. بدين ترتيب فضای حافظه اصلی آزاد و در زمانيکه به اطلاعات ذخيره شده بر روی هارد ديسک نياز باشد، مجددا" آنها را در حافظه مستقر کرد. روش فوق " مديريت حافظه مجازی " ناميده می‌شود. حافطه‌های ذخيره سازی ديسکی، يکی از انواع متفاوت حافظه موجود بوده که می بايست توسط سيستم عامل مديريت گردد. حافطه‌های با سرعت بالای Cache، حافظه اصلی و حافظه‌های جانبی نمونه‌های ديگر از حافظه بوده که توسط سيستم عامل مديريت گردند.