جستجو در تالارهای گفتگو

سامانتا کریستوفورتی نخستین زن فضانورد ایتالیایی سامانتا کریستوفورتی، نخستین زن فضانورد ایتالیایی، در ویدئویی که سازمان فضای اروپا منتشر کرده نحوه دستشویی رفتن فضانوردان در ایستگاه فضایی بین‌المللی و در شرایط بی‌وزنی را توضیح داده است. سازمان فضایی اروپا این را "تور توالت" نام گذاشته است.این سازمان علل انتشار این ویدئو را درباره "بی‌جذابیت‌ترین" فعالیت فضایی چنین عنوان کرده که درباره این بخش از زندگی فضانوردان زیاد سوال می‌شود. سامانتا کریستوفورتی در این ویدئو توضیح می‌دهد که چگونه در کوچکترین اتاقک ایستگاه فضایی فضانوردان قضای حاجت می‌کنند و برای این‌کار چگونه باید از تکنولوژی تعبیه شده از جمله لوله‌های مکنده استفاده کنند. ادرار فضانوردان بازیافت شده و بصورت آب برای نوشیدن فضانوردان استفاده می‌شود. دستگاه بازیافت ۲۵۰ میلیون دلاری که این کار را انجام می‌دهد در سال ۲۰۰۸ در ایستگاه فضایی بین‌المللی نصب شد، اما پس از رفع نقص فنی آن، در سال ۲۰۰۹ کاملا عملیاتی شد. این دستگاه علاوه بر بازیافت ادرار، عرق فضانوردان را هم از هوا جمع‌آوری و تبدیل به آب آشامیدنی می‌کند. این آب برای پخت و پز، تولید اکسیژن از الکترولیز و حمام کردن هم استفاده می‌شود. سامانتا کریستوفورتی در این ویدئو توضیح می‌دهد که در شرایط بی‌وزنی نیازی به یک نشیمنگاه راحت وجود ندارد و اینکه فضانوردان باید به نوبت فضولات را تخلیه کنند. خانم کریستوفورتی در نوامبر سال گذشته که به ایستگاه ملحق شد یک هدیه ارزشمند ایتالیایی برای این ایستگاه به ارمغان آورد. او یک دستگاه قهوه اسپرسو را با خود به فضا برد. اولین زن ایتالیایی فضانورد در حال نوشیدن اولین اسپرسوی فضایی هفته گذشته خانم کریستوفورتی این دستگاه را بکار انداخت و ناسا تصویر او را حین نوشیدن اولین فنجان اسپرسو در فضا در توئیتر منتشر کرد. برای ساخت این دستگاه که سازمان فضایی ایتالیا با همکاری شرکت لاواتزا تولید کرده است، باید تمهیدی برای رفع خطر ریختن آب جوش در شرایط بی‌وزنی اندیشیده می‌شد. با انتشار ویدئوی جدید، خانم کریستوفورتی توضیح در مورد چرخه آب برای فضانوردان ایستگاه فضایی را تکمیل کرد. در همین حال اعلام شد بازگشت سه نفر از شش فضانوردی که در حال حاضر در ایستگاه فضایی هستند بعلت نقص فنی شدید یک سفینه محموله‌بر بدون سرنشین، ممکن است یک ماه دیگر به تعویق بیفتد. قرار بود خانم کریستوفورتی به همراه یک فضانورد روس و یک فضانور آمریکایی، این هفته پس از شش ماه بودن در فضا به زمین بازگردند. اگر بازگشت خانم کریستوفورتی به تعویق بیفتد، او رکورد طولانی‌ترین ماموریت فضایی یک زن را خواهد شکست. سانی ویلیامز فضانورد آمریکایی در فاصله دسامبر ۲۰۰۶ تا نوامبر ۲۰۰۷ مدت ۱۹۵ روز در فضا بود و رکورد فعلی را بجا گذاشت. منبع.bbc

برند طلا و جواهرات بوچلاتی قرن‌هاست که توسط خانواده ایتالیایی بوچلاتی طراحی می‌شود. این طلا و جواهرات را تنهاخانواده‌های پادشاهی و اشراف‌زادگان می‌‌خرند. ویژگی اصلی بوچلاتی ترکیب طلاهای مختلف و تقلید از عناصر طبیعی است.شکوفه هایی از طلا و برلیان،سنگ‌های ناب و کمیاب همه و همه نشان دهنده عظمت بوچلاتی است. فروشگاه اصلی بوچلاتی درشهر میلان در شمال ایتالیاست.برای ساخت کارهای بوچلاتی معمولا یک سال زمان صرف می‌شود تا آنها تبدیل به زیورآلاتی نرم و لطیف همچون ابریشم شوند. این جواهرات را جان ماریابوچلاتیJohn Maria Buccellati به همراه پسرش آندریا طراحی می‌کند. کار پدر و پسر با هم تفاوت خاصی ندارد و آنهاتمام مراحل ساخت را کنترل می‌کنند. معمولا طلا و جواهرات بوچلاتی در نمایشگاه‌های هنر و عتیقه‌جات به فروش می‌رسد. جان بوچلاتی در خصوص کارهای خود می‌گوید: من دوست دارم موادمختلف را با هم ترکیب کنم برای مثال من از ترکیب رنگ‌های مختلف طلا خوشم می‌آید. طلای صورتی، زرد، سفید، سبز و قرمز، ترکیب اینها کار من را منحصربه‌فرد می‌کند. البته قطعه‌هایی که زیاد کار می‌برند را زرگر‌ها به عهده می‌گیرند. حدود ۲۰ کارگاه مختلف در میلان برای بوچلاتی کار می‌کنند.تکنیک حک کردن روی طلاو جواهرات به قرن ۱۶ میلادی برمی‌گردد. امروزه زرگرهای کمی به این تکنیک مسلط هستند،برای خیلی از طراحان این تکنیک بسیار زمان‌بر و گران است اما تنها اینطور می‌توان یک تکه را مثل مجسمه طراحی کرد.چه طلا جواهراتی که حدود۱۰۰ سال پیش توسط موسس این شرکت طراحی می‌شدند و چه کارهایی که امروز توسط آندریا طراحی می‌شوند همه آنها این پیام را دارند: طلا و جواهرات زیورآلاتی مخصوص آراستگی خانم‌هاست.

خانه 89 ساله مد و فشن ايتاليايي فندي(Fendi) كه در طراحي و توليد انواع محصولات چرمي، عطر، عينك، ساعت و نوشت‌افزار فندي ويژه‌اي دارد در تازه‌ترين اقدام خود بيش از 7/2 ميليون دلار براي ترميم و بازسازي فواره تروي (Trevi fountain) سرمايه‌گذاري كرده است. فواره تروي يكي از معروف‌ترين آبنماهاي جهان در منطقه تروي در رم ايتاليا با ارتفاع 26 و عرض 20 متر است. اين حركت خانه فندي مي‌توانداقدامي استراتژيك براي خود و شريكش يعني كمپاني «LVMH» باشد. پيترو بكاري (Pitero Beccari) مدير ارشد اجرايي فندي درخصوص اين بازسازي اينچنين گفته است: ما از داشتن شهر تاريخي رم بسيار بر خود مي‌باليم و حفظ آثار تاريخي آن بسياربرايمان ارزشمند است. اين پروژه يعني اتصال ما به شهري كه ميليون‌ها نفر در جهان آرزوي ديدن آن را دارند. وي همچنان در گفت‌و‌گوبا خبرگزاري بلومبرگ(Bloomberg)‌ اظهارداشت: اين سرمايه‌گذاري افزون بر آن براي ما يعني نزديك شدن به اهداف نهايي‌مان درتجارت و رشد همه‌جانبه. مصرف‌كنندگان تنها به دنبال خريد اجناس نيستند ارزش‌هاي فرهنگي و اخلاقي نيز براي آنها حائز اهميت است و فندي مي‌خواهد با حمايت گروه ال‌وي‌ام‌اچ (LVMH) بدرخشد. در تيم طراحي فندي كارل لاگرفلد(carl Lagerfeld) و سيلويا ونتورين‌فندي(Silvia Venturini Fendi) حضور دارند و سود حاصل از فروش محصولات آن در سال به بيش از يك ميليارد دلار مي‌رسد. براساس يك داستان سنتي اگر يك بازديدكننده سكه‌‌اي را در داخل آب فواره تروي بيندازد روزي به رم بازخواهدگشت! برآورد مي‌شود كه روزانه 3000 يورو در اين آبنما ريخته مي‌شود.

مشهورترین پیتزای جهان ۱۲۵سال پیش مخصوص ملکه ایتالیا روانه تنور یک پیتزافروشی در شهر ناپل شد و نام او را گرفت؛ مارگریتا(pizza margherita). آشپز سه رنگ پرچم ایتالیا را برای ادای احترام به ملکه برگزیده بود: گوجه فرنگی، پنیر موزارلا، ریحان. تابستان سال ۱۸۸۹میلادی است و رافائل اسپوزیتو(Raffaele Esposito) ، صاحب پیتزا فروشی براندی(Brandi), به قصر کاپودیمونت ملکه(Royal Palace of Capodimonte) در شهر ناپل دعوت شده است. همه هم‌و‌غم جناب آشپز این است که با چه ابتکاری به این دعوت پاسخی درخور دهد تا این که فکر بکری به مغزش می‌رسد: پیتزایی با رنگ‌های پرچم ایتالیا، سرخ، سبز، سفید. پیدا کردن ترکیبی که هم خوشمزه باشد و هم این رنگ‌ها را داشته باشد، در آشپزخانه ایتالیایی زیاد مشکل نیست. پیتزای مارگریتا از خود ملکه مارگریتا به مراتب مشهورتر شد. اگر دقیق بگوییم، شهرتی جهانی پیدا کرد. پیتزا فروشی براندی هنوز هم در شهر نئاپل دکانش براه است و به خود می‌بالد که خالق چنین پیتزایی است. ناگفته نماند که رافائل اسپوزیتو با این کار دو نشان زد؛ هم دل ملکه را به دست آورد، هم پیتزایی درست کرد که به شدت با صرفه و اقتصادی بود. موادش به راحتی یافت می‌شد و از نان پنیر سبزی ایرانی تنها یک گوجه فرنگی بیشتر داشت. خلاصه پیتزای "فقرا" هم بود. بعضی می‌گویند پیتزایی با این ترکیب قبل از آن هم بوده است. پائولو پانانی، صاحب فعلی این پیتزافروشی این ادعا را به شدت رد می‌کند و سندی از کاخ ملکه را نشان می‌دهد به تاریخ ۱۱ژوئن ۱۸۸۹که در آن آمده: «پیتزا مارگریتا، پیتزایی لذیذ است با سه طعم خوشمزه و مواد ساده. این پیتزا تاریخی است و سفیر ایتالیا در جهان». از قرار در همان شب میهمانی سرآشپز ملکه به سمع رافائل اسپوزیتو می‌رساند که «علیاحضرت بسیار راضی بودند». پیتزا فروشی براندی در یکی از کوچه پس کوچه‌های بخش قدیمی شهر ناپل است. در هیچ شهر دیگری سنت درست کردن "پیتزای واقعی" به اندازه اینجا جدی گرفته نمی‌‌شود. دست‌اندکاران این غذای لذیذ ایتالیایی می‌گویند که پیتزا تاب بحران اقتصادی را می‌آورد. قیمت یک پیتزا با یک نوشابه در ناپل حدودا می‌شود ۱۰یورو. یک خانواده معمولی می‌تواند با پرداخت ۴۰یورو به رستوران برود و غذای خوبی نوش جان کند. تنها نگرانی پیتزافروشی‌ها رواج این فکر است که «پیتزا چاق می‌کند» و استدلال می‌کنند: «آخر سرتاپای پیتزا ۲۵۰گرم خمیر و ۸۰گرم پنیر و چندتا ورقه گوجه با کمی روغن زیتون است!» مدیر فروش براندی می‌گوید «ما از دانشگاه ناپل خواستیم که تحقیقی درباره پیتزا بکند. نتیجه‌اش این بود که اگر پیتزا خوب درست شده باشد، می‌توانید دوتای آن‌را با خیال راحت نوش‌جان کنید!»

گرایش به نوآوریهای اجتماعی برای کارآفرینی، روندی رو به رشد در اروپا دارد. چگونه می توان با به راه انداختن کسب و کار به نیازهای جامعه پاسخ داد، و همزمان رقابت ایجاد کرد؟ طرح موسوم به “ کوئید” (Quid) در شهر ورونای ایتالیا دو سال پیش از یک ایده ساده زاده شد. در این طرح از پارچه های دورانداخته شده توسط کارخانجات بزرگ نساجی در شمال ایتالیا، برای دوخت و دوز مجموعه ای جدید از لباس استفاده می شود. سپس این لباسها در دو فروشگاه با نام “کوئید” و در چند فروشگاه دیگر در ایتالیا بفروش می رسد. درآمد “کوئید” سال گذشته ۲۴۰ هزار یورو بود و برآورد می شود در سال جاری تا ۳۳۰ هزار یورو هم برسد. آنا فیسکاله، مدیر و بنیانگذار این طرح می گوید: «ما محصولاتمان را بصورت محدود تولید می کنیم و این تولیدات تاثیر مثبتی بر بازار دارد. بعلاوه مارکهای شناخته شده ایتالیا هم با طرح ما همکاری می کنند.» هدف مسئولان طرح “کوئید” توسعه و گسترش این همکاری، و تولید پوشاک برای مارکهای بزرگ ایتالیایی و اروپایی است. کوئید تاکنون موافقتنامه های برای همکاری با تعاونی های دیگر در وروونا را هم امضا کرده است. بعلاوه ۱۵ کارمند این طرح، بویژه زنانی با شرایط اجتماعی آسیب پذیر هستند. اِما یکی از زنانی که در “کوئید” کار می کند، زندانی سابق است و می گوید: «من مدتی را در زندان به سر برده ام. حدود دو سال. در آنجا چیزهایی زیادی یاد گرفتم. با آنا و چند دختر دیگر که این پروژه را به راه انداخته اند، کار کردم. فرصتی برایم ایجاد شد که از زندان بیرون بیایم و شغلی پیدا کنم.» اما “نوآوری اجتماعی” دقیقا به چه معناست؟ نوآوری های اجتماعی، طرحهای جدید، خدمات یا الگوهایی هستند که در پاسخ به چالشهای اجتماعی ایجاد می شوند. زاویه لو مونیه، سازمان دهنده مسابقات نوآوری اجتماعی در اروپا می گوید: «در حال حاضر نوآوری اجتماعی تمام حوزه ها را شامل می شود، از خدمات درمانی گرفته تا آموزش. سال گذشته با تیمی ملاقات کردم که ساختمانهای خالی در اروپا را تبدیل به بخشهایی برای کسب و کار می کردند.» وی می افزاید: «اگر برنده شوید، جایزه ای نقدی معادل ۵۰هزار یورو دریافت می کنید. همچنین از پشتیبانی های مشاوران برخوردار می شوید، و علاوه بر یافتن شرکای تجاری و ورود به شبکه، مشتری هم پیدا می کنید.» طرح ایتالیایی “کوئید” سال گذشته جایزه بهترین نوآوری را کسب کرد. هر طرح جدیدی که ایده ای مبتکرانه برای کاهش میزان بیکاری و اثرات مخرب آن در جامعه و اقتصاد داشته باشد، می تواند در دروه جدید این رقابتها شرکت می کند. آنا فیسکاله درباره رمز موفقیت “کوئید” می گوید: «کلید موفقیت ما، ترکیب جنبه های مختلف اجتماعی، زیست محیطی و بازار است. این ترکیب الگوی رقابتی در اختیار ما قرار داده است که با تمام شرکتهای تجاری که اهداف خیرخواهانه هم دارند، سازگار است.» ویدئو [Hidden Content] [Hidden Content]

کارگاه «اوپی فیچو، دله پیتره دوره» در فلورانس ایتالیا، یکی از قدیمی ترین موسسات فعال در حفظ و مرمت آثار هنری است و اکنون پس از حدود سه سال کار و تحقیق، بخش منسوجات این موسسه توانسته است نمایشگاه ارزشمندی از پوشاک مرمت شده را که «از فراعنه مصر تا سامورایی های ژاپن» نام گرفته، دایر کند. الیزا براچالونی، از مرمت گران این موسسه می گوید: «منسوجات که هر روز از آن استفاده می شود و به مروز زمان دچار فرسایش می شود هم دارای بعدی هنریست. پوشاک، در زمان حیات یک فرد و در طول عمر او دستخوش تغییرات متعددی می شود و لباسی که فرسوده یا تخریب شده قطعه ای از هنری را نشان می دهد که لباسی دیگر فاقد آن است.» در این نمایشگاه هزار سال تاریخ هنر نساجی و چالش های آن و تلاش هایی که برای احیای آثار هنری انجام شده از جمله تکنیکهای احیای منسوجات مثل اشعه ایکس و اسکنرهای لیزری نشان داده شده است. لیسیا تریولو از مرمتگران پوشاک می گوید: «هدف از برگزاری نمایشگاه این است که به افراد مشتاق به دانستن، فرصتی برای آشنایی داده شود و دست کم به آنها نشان داده شود که چگونه مجموعه گسترده ای از لباس ها و پارچه های نامتجانس را می توان در یک کارگاه ترمیم کرد.» در میان آثار به نمایش درآمده، شالی متعلق به شهر «سیه نا» در ایتالیا وجود دارد که قدمت آن به قرن ۱۳ میلادی برمی گردد و کفش هایی متعلق به یک اسقف که در قرن ۱۴میلادی زندگی می کرده است. همچنین یک صندل مصری متعلق به سالهای ۱۴۳۵ تا ۱۲۰۵ قبل از میلاد و جلیقه ای که در قرن ۱۷ توسط یک سامورایی در ژاپن استفاده می شده است. ویدئو:[Hidden Content] [Hidden Content]

ونیز شهر جشنواره ها و کارناوال هاست . شهری در شمال ایتالیا که به صورت چند جزیره است که مردم با قایق در آنها تردد می کنند. ونیز پر از آثار هنری و تاریخی زیباست و یکی از رنگی ترین شهر های دنیا محسوب میشه . آب و هوای ونیز تقریبا همیشه بهاریه و دماش منفی نمی شه و بیشتر از ۲۴ درجه هم اصولا نمیشه . در ونیز خودرو وجود نداره . همش قایقه انگار آدم در پیک نیک دائمی زندگی می کنه .... می خواهید بیشتر ونیز رو ببینید ؟ اینجا رو کلیک کنید

در شهر ورونای ایتالیا خانه‌ای به نام "خانه عشق" وجود دارد که گفته می‌شود ژولیت، معشوقه رومئو در آن زندگی می‌کرده است. میلیون‌ها نفر در سال از این خانه و بالکن آن بازدید می‌کنند. اما حکایت بالکن معروف آن چیست؟ در نزدیکی میدان دلِ اربه "Piazza delle Erbe" در شهر ورونای ایتالیا خانه‌ای به نام "خانه عشق" وجود دارد. گفته می‌شود این خانه متعلق به خانواده کاپولتی بوده است که ژولیت دختر این خانواده و معشوقه رومئو در آن زندگی می‌کرده است. برای ورود به "خانه عشق" باید از دالانی عبور کرد که بر روی دیوار آن هزاران قطعه کاغذ و نامه "عشاق" بر آن چسبانده شده است. بر مبنای همین نامه‌های عشاق هم هست که فیلم عاشقانه "نامه به ژولیت" (Letters to Juliet) ساخته شده است. (عکس: صحنه‌ای از فیلم که در سال ۲۰۱۰ میلادی اکران شد) آنطرف دیگر "خانه ژولیت" دری میله‌ای قرار دارد که هزاران قفل به نشانه عشق و پیوند ابدی بر آن بسته شده است. چند قدم جلوتر بر روی دیواری با چند ده هزار دست نوشته و گرافیتی، عشاق دیگر جایی برای ابراز عشق بازیدکنندگان جدید از "خانه عشق" باقی نگذاشته‌اند. وارد حیاط خانه ژولیت که می‌شوید غیر از یک مغازه فروش اجناس یادگاری، نرده‌ای که برآن هزاران قفل نصب شده و مجسمه ژولیت چیز دیگری وجود ندارد و فقط می‌توان به بالا نگاه کرد که یک بالکن کوچک دیده می‌شود که گفته می‌شود ژولیت بر روی آن می‌ایستاده و با رومئو راز و نیاز می‌کرده است. همه خواهش‌ها و تذکرهای شهرداری ورونا برای عدم یادگاری نویسی بر در و دیوار "خانه ژولیت" بی تاثیر بوده است. حالا قرار شده راه ورود به حیاط "خانه ژولیت" تغییر داده شود و مبلغ ۲ یورو و ۵۰ سنت نیز فقط برای دیدن حیاط خانه حق ورودی دریافت شود. قبل از تصمیم به تغییر راه ورودی به "خانه ژولیت"، بازدیدکنندگان از این خانه باید ۶ یورو پرداخت می‌کردند که البته چیز زیادی برای دیدن در این خانه وجود ندارد. تراژدی رومئو و ژولیت داستان دو عاشق ناکام است که در نهایت با مرگ این دو به پایان می‌رسد. این تراژدی در سال ۱۵۹۷ توسط ویلیام شکسپیر، نویسنده شهیر انگلیسی منتشر شد. این داستان قبلا به صورت ‌شعر با نام "تاریخ باستانی رومئو و ژولیت" توسط "ارتور برووک" در سال ۱۵۶۲ و به صورت نثر و در سال ۱۵۹۱ توسط "ویلیام پینتر" نوشته‌شدند. شکسپیر ازهردو اثر در نمایشنامه خود استفاده کرده‌است. در مورد خانه ژولیت باید گفت که شکسپیر هیچ‌گاه به ورونا سفر نکرده است. اما شهرت جهانی اثر او باعث شد تا شهرداری شهر ورونا خانه خانواده دال کاپلو (Dal Kapello) را به‌خاطر شباهت نام آن‌ها با نام خانواده کاپولتی (Capuleti) در سال ۱۹۰۵ میلادی خریداری کند و با این اقدام یک "جاذبه گردشگری" متولد شود. (نمایی از شهر ورونا، میدان ویتوریو امانوئله) گرچه شهر ورونا عشاق بسیاری را در تاریخ خود دیده است، اما دشمنی دو خانواده "مونتگیو" و پسر آن‌ها رومئو با خانواده "کاپولتی" و دختر آن‌ها ژولیت به لحاظ تاریخی در این شهر به اثبات نرسیده است. (داستان رومئو و ژولیت هزاران بار در سراسر جهان به صورت اپرا، نمایشنامه و فیلم بر روی صحنه رفته است. عکس: لئوناردو دی‌کاپریو در نقش رومئو) در نسخه اصلی نمایشنامه شکسپیر صحنه "ژولیت بر روی بالکن" وجود ندارد و او در کنار یک پنجره ایستاده است. صحنه بالکن در ویراستاری‌های بعدی در قرن ۱۸ به نمایشنامه افزوده شده است. دلیل عدم وجود صحنه" ژولیت بر روی بالکن" در نسخه اصلی نمایشنامه این است که "بالکن" دست‌آورد آرشیتکت‌های شهر ونیز بود که بعدها به مرور زمان به منازل شهر ورونا افزوده شد. (عکس: میدان مارکوس در ونیز) "بالکن" حتی در آغاز با استقبال اهالی ورونا روبرو نشد، زیرا فضای رو به بیرون و شکستن "حریم خصوصی" و در "معرض دید" قرار داشتن برایشان ناخوشایند بود. سالانه نزدیک به دو میلیون نفر از خانه‌ای بازدید می‌کنند که نام "خانه عشق" بر آن نهاده شده و "اختراعی" بیش نیست. عشق یک احساس انسانی است و انسان در طول تاریخ همواره تلاش کرده برایش "خانه‌ای" بسازد و آن را با انواع و اقسام نمادها "زمینی‌" کند.

ایتالیا کشوری در جنوب اروپا است. این کشور از شبه‌جزیره ایتالیا و دو جزیره سیسیل و ساردنیا در دریای مدیترانه تشکیل شده‌است. امروزه ایتالیا کشوری توسعه یافته است و جزو هشت کشور صنعتی محسوب میشود.