تحلیل استراتژیک کارآمدی ماده ۱۵ قانون نوسازی و عمران شهری

در این مقاله برنامه ریزی استراتژیک به مثابه تلاشی منظم و سازمان یافته در جهت تصمیمات و مبادرت به اقدامات بنیادی تعریف شده است، که به موجب آن مشخص می شود که سازمان ها چیستند، چه می کنند و چه اموری را انجام می دهند.
کل مقاله به دو قسمت تقسیم می شود: قسمت اول، تحت عنوان لزوم برنامه ریزی استراتژیک در نظام مدیریت شهری، به این مسئله می پردازد که نقش مدیریت شهری در چارچوب تلاش برای برطرف کردن نیازهای فعلی و آینده شهر و شهروندان، تحقق اهداف استراتژیکی است که برخی مهمترین آنها عبارتند از: عقلانی کردن اقدامات، برقراری تعادل بین عرضه و تقاضا، گسترش دامنه انتخاب و ایجاد مصالحه بین منافع جامعه.
در بخش بعدی این مقاله، تحت عنوان تحلیل کارآمدی ماده ۱۵ قانون نوسازی و عمران، هریک شرایط و مولفه های مذکور در حیطه نظام مدیریت شهری در ایران مورد بررسی قرار گرفته است. مهم ترین بحث این بخش ماده ۱۵ قانون نوسازی و عمران شهری مصوب ۱۷ آذر ۱۳۴۷ است که در نظام مدیریت شهری حاضر تنها  منبع قانونی است که نظام مدیریت شهری را مکلف به تهیه برنامه کرده است. با این حال، نظام مدیریت شهری کشور تا کنون از بهره مندی مطلوب از این نظام محروم بوده است. هرچند که عوامل مختلفی در این زمینه نقش داشته اند، لیکن این تنها مرجع قانونی نیز به دلایلی که در این قسمت به آنها پرداخته شده است، برای تأمین چنین بستری ناکارآمد ارزیابی شده است.

نویسنده: اسماعیل صالحی

ادامه مطلب