معماری آینده ی کودک

شاید همه ما نیاز داشته باشیم که قدری در این عبارات تامل کنیم.چرا که باور داشتن به اهمیت نقش مادر در تربیت فرزند، موضوعی بسیار مهم و حساس است که باید مورد توجه جدی قرار گیرد. این در حالی است که شرایط جامعه ما به گونه ای است که بسیاری از مادران شاغل هستند و فرزندان خود را در از ماههای اول تولد به مهد کودک و مراکز نگهداری از کودکان می سپارند و به سراغ مشغله های خویش می روند.غافل از اینکه فرزندشان را در حساس ترین روزهای رشد جسمانی و روحانی تنها گذاشته اند.
البته نباید از این نکته چشم پوشی کرد که نیازهای زندگی امروز برای بسیاری از بانوان ایجاب می کند که برای گذران معیشت زندگی،شغلی داشته باشند تا منبع درامدی برای خانواده باشد،اما در بسیاری از موارد واقعا اینطور نیست و مادران زیادی هستند که به خاطر علاقه شخصی و عدم پایبند شدن به کودک تازه تولد یافته،پس از تولد نوزادشان مجددا به محیط کار خویش بازمی گردند و صرفا ارضاء روحی خویش را در نظر می گیرند. درست است که یک مادر با وجود تعدد وظایف و مسئولیت هایی که دارد به عنوان یک انسان حق دارد تا اوقاتی را به خویشتن اختصاص دهد اما،این در صورتی شایسته است که به تربیت روح یک کودک معصوم،لطمه و صدمه ای وارد نکند.
بسیاری از محققان و روانشناسان کودک به این نتیجه رسیده اند که بیشترین یادگیری کودکان در دو سال اول زندگانی آنان است و مغز یک کودک تا پیش از ۲ سالگی قابلیت رشد در زمینه های متعددی را دارا می باشد و آن دسته از فرزندانی که با نظارت دقیق والدین و مربیان تحت کنترل و حمایت بوده اند،از ضریب هوشی بالاتری برخوردار بوده اند. از طرفی می توان اینطور بیان کرد که برخلاف تصوراتی که شاید در گذشته در رابطه با کودکان وجود داشت،کودکان امروز از همان ماههای آغاز زندگی شان از هوشیاری و قدرت یادگیری بالایی برخوردار هستند و هر آنچه که در اطراف آنها رخ می دهد بر شخصیت آنان تاثر گذار است و این یک تصور اشتباه است که فکر کنیم با کودکی مواجه هستیم که نمی فهمد و قدرت درک ندارد.
امیرالمومنین حضرت علی (علیه السلام)می فرمایند: اسراری که در نهاد انسان پایه گذاری شده در طول ایام،آشکار می گردد.(غرر الحکم،ص۴۷)
این بدان معناست که پایه گذاری شخصیت هر انسانی ریشه در دوران کودکی و سالهای اول تولد او دارد. یا به عبارتی می توان اینطور بیان کرد که هر کس هر شخصیت و خصلتی که دارد نتیجه آن چیزی است که در کودکی آموخته و تعلیم دیده است. یک نوزاد اگرچه معنی کلمات و جملات را متوجه نمی شود و ویژگی تصاویر و اشیاء را تشخیص نمی دهد، اما اصوات را می شنود و مناظر را می بیند. به این ترتیب اعصاب مغز او تا حدودی از این مسئله متاثر می شود. پس مشخصا نمی توان مدعی شد که همه دیدنی ها و شنیدنی ها اثری بر یک نوزاد ندارند. ممکن است شنیدن جملات برای یک نوزاد بی معنا باشد اما بر روح حساس و لطیف او نقشی بر جا می گذارد.

ادامه مطلب