نواندیشان | بهترین سایت علمی آموزشی کشور
شهرها برای مردم ساخته می شوند؛ گاه چنان به این نکته به ظاهر بدیهی در برنامه ریزی شهری بی اعتنایی می شود که گویی برنامه ریزان برای خود – یا موجوداتی که الزاماً باید مانند ایشان بیندیشند، بپسندند و عمل کنند – برنامه ریزی می کنند و بدون توجه به امکانات، محدودیت ها و ترجیحات بهره برداران الگویی را برای شهرسازی به کار می گیرند و ضوابطی را برای تحقق آن الگو وضع می کنند. البته طراح یا برنامه ریز هم نمی خواهد به دیدگاه های مردم بی توجهی کند، زیرا گمان می برد طراحی او منطبق بر خواسته های مردم و پاسخگوی نیازهای آنان است، اما در عمل محصول کار چنین مقصودی را برآورده نمی سازد. یکی از دلایل این رخداد نبود شناخت کامل و به تبع آن عدم استفاده مناسب از ابزارهای برنامه ریزی است. یکی از مهمترین ابزارها در این زمینه، ضوابط حوزه بندی (منطقه بندی) و به ویژه حوزه بندی کاربری زمین است. متأسفانه این ابزار مهم برنامه ریزی شهری که سالهاست در کشور ما برای اجرای طرح جامع ضروری تشخیص داده شده است و مورد استفاده قرار می گیرد نیز از این قاعده مستثنا نیست و پیشنهاد کنندگان، اعمال کنندگان و شهروندان جملگی از نتایج حاصل از اعمال این ضوابط احساس نارضایتی می کنند، به همین مناسبت در این بحث برای آنکه ماهیت و هدف اعمال ضوابط حوزه بندی بهتر درک شود و تفاهم بیشتری در زمینه نحوه استفاده از این ابزار به دست آید علاوه بر بررسی مفهوم و اهداف حوزه بندی، به کنکاشی کوتاه در زمینه منشأ و پیشینه این پدیده پرداخته می شود.
