پایداری شهری با نگاهی به ویژگی های شهرهای ایران

این مقاله با تحلیل ساختاری پایداری شهری و شناخت ابعاد اجتماعی و بوم شناختی آن، در پی یافتن اشتراکاتی در راهکارها جهت تحقق این امر در کلانشهرهای ایران بر پایه ویژگی های محیطی، جمعیتی و اقتصادی خاص این سرزمین است. روش شناسی این پژوهش مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و بررسی های تطبیقی پیرامون مسائل شهری ایران استوار است. بررسی معیارهای پایداری و راهکارهای آن در سطوح منطقه شهری، الگوی شکل شهر و ساختار خرد آن باعث رونق شدن نتایج زیر می شود:
۱- صرف تغییرات کالبدی بدون پشتوانه تحولات اقتصادی و بوم شناختی منجر به پایداری شهرها نخواهد شد.
۲- فشرده بودن یا نبودن بافت شهری، به خودی خود عاملی تعیین کننده در پایداری شهر نیست.
۳- پایدارترین شکل های شهری، شهر چند مرکزی و شهر اقماری می باشد و با توجه به اینکه شهرهای ایران از این دو شکل می توانند پیروی کنند از پتانسیل مناسبی در جهت رسیدن به شکل پایدارتر شهر برخوردار هستند.
۴- به نظر می رسد شکل کلان یک شهر در نهایت در ارتباط با تعریف شهر یا منطقه شهری پایدار اهمیت چندانی نداشته باشد و آنچه در ارتباط با پایداری اهمیت قابل ملاحظه ای می یابد تقویت و انسجام ساختار خرد اجزاء شهر می باشد.
نتایج فوق می تواند منجر به ارائه راهکارهایی جهت دهنده در توسعه شهری پایدار در ایران شود.

کلمات کلیدی: توسعه پایدار، شهر پایدار، جامعه پایدار، شکل شهر، بوم شناخت

نویسندگان: مزدک جعفریان – فرید عبدالحسین پور

ادامه مطلب