آسیب شناسی نظام شهرسازی و برنامه ریزی شهری در ایران

مقاله آسیب شناسی نظام شهرسازی و برنامه ریزی شهری در ایران که توسط مجید سراجی کرمانی تهیه شده رو به صورت فایل Word از لینک داده شده می تونید دانلود کنید.

طرح مسئله آسیب شناسی نظام شهرسازی :

طی چند دهه اخیر آشفتگی شهرسازی و نظام برنامه ریزی شهری بیش از پیش نمایان شده است. مداخله دولت در شهر و عوامل موثر بر ساخت و توسعه آن فاقد منطق و معیار تعریف شده ای است. درک نهاد حاکمیت از مفهوم «مسکن مناسب» برای شهروندان تنزل یافته است. جمعیت شهری افزایش ناگهانی یافته و گسترش بی رویه شهر را با خود به دنبال داشته است. انواع و اشکال جدیدی از تجاوز به حقوق عمومی از قبیل زمین خواری، کوه خواری، دریا خواری، رودخانه خواری و ویژه خواری شکل گرفته است. سودا گری زمین و مسکن رواج یافته است . اراضی زراعی و باغی و منابع طبیعی ازمیان رفته و روستاهای مولد توسط شهرهای مجاور بلعیده شده اند. مهاجرت به شهرها و گسترش پدیده حاشیه نشینی معضلات و آسیبهای اجتماعی و شهرسازی را با خود به همراه آورده است. در هرکوچه و خیابان این شهر چندین گارگاه ساختمانی برای همیشه وجود دارد که هیچگاه تعطیل نمی شوند. شهر دیگر قادر نیست احساس امنیت و آرامش خاطر به شهروندان ارزانی دارد. ساکنان شهر دیگر احساس تعلق خاطر به شهر خود ندارند. منافع شخصی بر منافع عمومی رجحان داده می شود. شهر در مرکز انواع آلاینده های زیست محیطی و صوتی قرار گرفته است. امروز دیگر اثری از «زمین خاکی» که به خاطرات شیرین بازی های کودکانه مان گره خورده بود دیده نمی شود و در عوض پدیده های تلخی همچون نزاع بر سر جای پارک خودرو امری عادی شده است. تنش های زندگی شهری افزایش یافته و آستانه تحمل ساکنان پائین آمده است. این امر به نوبه خود برآمار طلاق و نزاع و تنازعات اجتماعی افزوده است. هویت های ملی و تاریخی خود را که اصلی ترین پدافند غیر عامل در مقابله با هجوم فرهنگ بیگانه بشمار می رفت در جایی به نام «بافت فرسوده» به دست فراموشی سپرده ایم و به اسم های قشنگی مثل «بهسازی و نوسازی» آخرین نشانه های هویتی خود را تخریب کرده ایم و مردم را بسوی شهرهای بی هویتی به نام شهر جدید گسیل نموده ایم. نشاط و سرزندگی از شهر گرفته شد و شهر خلاصه گردید در ساختمانهای غیر متناسب و ناهمگون و خیابان و ترافیک و محلی برای کار و کسب درآمد و گذران زندگی روزمره. ساکنان شهرها را در ساختمانهایی با تراکم زیاد به مانند کالاهایی بطور فیزیکی در یکجا انباشتیم و با ایجاد تعارض منافع میان ساکنان در محیط شهری دلهایشان را از یکدیگر دور کردیم. شهرهایمان دیگر نه سنتی است و نه مدرن. رشد آن ناموزون و به سان غده ای سرطانی است که در مسیر رشد خود منابع طبیعی و اراضی حاصلخیز کشاورزی و فضای سبز را به ورطه نابودی کشانده است. برج های بلند در همسایگی ما نور آفتاب و حریم خصوصی را از ما گرفته است. دیگر کنترلی بر شهر نداریم بلکه شهر با تمام مشکلاتش بر جان و روح ما سیطره یافته است.

ارسال کننده و نویسنده: مجید سراجی کرمانی ـ وکیل پایه یک دادگستری

ادامه مطلب