شهرهای جدید در کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه

قبل از اینکه سیاستهای شهری جدید از غرب به شرق انتقال یابد . این نوع شهرک ها در صحاری مصری (رودخانه نیل) , بین النهرین , سند کشف شد . درغرب انگلیسی های کلاسیک (آلدروج ۱۹۷۹ , کردن ۱۹۷۷ , دوف ۱۹۶۱ , اسبررون وویتیک ۱۹۷۷ ) و فرانسه (روبن استین ۱۹۷۸ , آندرهیل ۱۹۸۱ ) , در شرق , در کشو ژاپن (تاسونو , ۱۹۸۶ , کیوچو و اینوچو , ۱۹۷۶ ) ,این نوع برنامه ریزی و ایجاد شهرهای جدید را بر اساس تکنولوژی و علوم شهری جدید ادامه دادند .

تجربیات برنامه ریزی شهری در کشورهای توسعه یافته ریشه در علایق تاریخی و آزادی سیاسی عملی آنها دارد . این سیاستهای برنامه ریزی در کشورهای ازقبیل کشور ایران , برزیل , نیجریه اجرا گردید .
بطور یقین شباهتهای درشهرهای دنیای توسعه یافته وجود دارد ,این شهر با ازدحام بیش از حد , و انواع آلودگی ها مواجه گردیدند , این وضعیت در قرن نوزدهم در شهر لندن بوجود آمد و باعث شد که سیاست بازدارنده ای در این زمینه اتخاذ گردد وتوسعه شهر لندن با ایجاد شهرهای جدید یا باغ شهرها محدود شود . در این راستا اولین اقدام بوسیله سرمایه گذاری خصوصی برداشته شد تا مهاجران را از شهر لندن منحرف کند . اگرچه فقط دو تا از این باغ شهرها ساخته شد , ولی آنها پایه های ابتکار عمل بزرگتری برای دولتها فراهم نمودند .

گزارش کمسیون بارلو در سال ۱۹۴۰ که به درخواست دولت تهیه شده بود نشان داد که شهر نشینی مسائل ومشکلات مختلفی را برای لندن بوجود آورده است که با گذشت این مشکلات نه تنها کاهش نیافته بلکه باعث افزایش فشارها و استرس های روانی , بیماریها در میان ساکینین شهر شده است و شهربا هزینه زیاد تجاری , افزایش بهای زمین و پایین بودن کارایی مدیریت سیستم مواجه گردید .

این گزارش علاقمندی به ایجاد شهرهای جدید را دربریتانیا برانگیخت و بین سالهای ۱۹۴۷ تا سال ۱۹۶۸, ۲۶ شهر جدید یا باغشهر را در راستای کنترل رشد شهر لندن و ایجاد تحرک توسعه در اسکاتلند و ولز ایجاد شد . با پایان برنامه ریزی شهری جدید در بریتانیا , در سال ۱۹۶۵ کشور فرانسه برنامه شهرهای جدید را تصویب نمود . یک سیاست شهری جدید را برای کنترل جمعیت و توسعه اقتصادی شهر پاریس و مادر شهرهای دیگر تهیه شد . هدف ایجاد ۹ شهر جدید بودکه ۵ شهر جدید در نواحی پاریس و چهار شهر جدید در نواحی بین فرانسه ساخته شد تا ارتباط بین قطبهای رشد ایجاد کند

هم اکنون پنج شهر جدید وجود عینی یافته ودر سال ۱۹۸۷ , حدود ۶۰۰ هزار نفر جمعیت , ۲۲ هزار شغل , ۱۰۰۰ هکتار فضای اشتغال و دومیلیون متر مربع دفاتر خدماتی و فضای اداری را در خود جای داده اند که در آینده نیز قابل گسترش و توسعه هستند .

این پنج شهر عبارتند از اوری , سرژی پونترا , سن ـ کانتن ـ آن ایولین , مارن ـ لا ـ واله و ملن ـ سنار ( آمار نوشهرهای یاد شده مربوط به سال ۱۹۸۷ می باشد).

آسان است که بفهمیم که علت جذابیت این نوع سیاست و برنامه ریزی شهرهای جدید , عدم تمرکز فضایی برای ملل توسعه یافته بود که تا دهه ۱۹۷۰ با مسائل ومشکلاتی از قبیل نرخ رشد بالای جمعیت و رشد سریع شهرنشینی رو به رو شده بودند . رشد سالانه جمعیت مورد انتظار برای جهان کم توسعه یافته در سالهای ۱۹۷۵ تا ۱۹۸۰ , ۴ درصد بود .این میزان رشد به ویژه برای افریقا ۵٫۲ درصد درسال بود.

علاوه بر این بیشترین رشد جمعیت در نواحی شهری , جائیکه مسکن از هر دو لحاظ کیفیت و کمیت ناکافی و نامناسب بود تمرکز یافته بود . که نتیجه آن سکونت در زمینهای نامناسب در داخل یا اطراف و نواحی حاشیه شهرهای بزرگ بود( کمیته بحران جمعیت , ۱۹۸۳ ) .این نواحی که بخش برزگی از جمعیت شهر را تشکیل می داد , فاقد خدمات اساسی از قبیل آب , برق , فاضلاب که از شاخص های مهم جامعه شهری است , بود .در نهایت بیشتر جمعیت شهری بصورت متراکم در یک شهر, معمولا در پایتخت ها , تا زمانیکه شهرهای دوم و میانی قابل توجه و مهم در سلسله مراتب شهری شناخته شوند , متمرکز شده بودند .

برای مشاهده متن کامل مقاله به لینک زیر مراجعه کنید:

ادامه مطلب