آشنایی با معماری شبکه دسترسی ‌اینترنت پرسرعت

اینترنت و دسترسی به آن، به بخش لازم و جدایی‌ناپذیر زندگی و کار میلیون‌ها نفر از ساکنان جهان بدل شده است. کار روی اینترنت، تفریح روی اینترنت و حتی زندگی روی اینترنت! خواسته خیل عظیمی از جوانان هر کشور را تشکیل می‌دهد. امروزه، یکی از معیارهای پیشرفت یا عقب‌ماندگی هر کشور عملاً تعداد مشترکان اینترنتی آن است. از طرف دیگر، دسترسی سنتی به اینترنت از طریق خطوط کُند و عذاب‌آور تلفنی، دیگر جوابگوی بسیاری از انتظارات کاربران نیست. بنابراین در عمل ملاک و معیار سازگاری هر جامعه با فضای مجازی اینترنتی، به میزان گستردگی دسترسی پرسرعت یا به زبان فنی‌تر باندپهن (Broadband Access) مربوط می‌شود. اینترنت پرسرعت نه تنها برای پاسخگویی به نیاز روزافزون کاربران معرفی شده است، بلکه خود به صورت بستری برای ارائه انواع و اقسام خدمات ارتباطی همچون تلفن اینترنتی (VoIP)، تلویزیون اینترنتی (IPTV) و مانند آن‌ها به‌کار گرفته می‌شود. اولین و مهم‌ترین انتخاب هر شرکت فراهم‌کننده خدمات دسترسی پرسرعت به اینترنت (موسوم به AP)، معماری شبکه دسترسی است که البته بخش فیزیکی آن (توپولوژی، فواصل کابل‌ها، و وجود یا عدم وجود فیبرنوری) معمولاًً تحت کنترل و اراده این شرکت‌ها نیست (مگر آن‌که خود آن‌ها شرکت‌های مخابرات تلفنی باشند). بنابراین آنچه در حوزه کنترل این شرکت‌ها می‌ماند، گزینش صحیح پروتکل‌های ارتباطی همچون DHCP ،L2TP ،PPPoA ،PPPoE است که در ادامه با نقاط قوت و ضعف هر یک از آن‌ها آشنا می شویم.

ادامه مطلب